Mahkum Hisler | ARA VERİLDİ

7.Bölüm: Şehadet Haberi

Aradan geçen dakikaların ardından cihan tekrar gelmiş ve karşı koltuğa oturmuştu

" İyi misin" dediğim de kafasını salladı. " Aynen" dedi

Duvardaki saate gözüm takıldığında hafif gözlerimi kısarak kaç olduğunu anlamaya çalışırken cihan kafası hafif kaldırmış saate bakarak geri bana döndü " bir saat geri" dedi bakışları yüzümde oyalanırken "12.40" dedi

Oysa daha yeni sabah olmuştu daha yeniydi sanki

Yılın her günü her ay ı her saati her saniyesi değişmiyordu

Gündüzler öyle bir geçer ki ve geceler öyle bir geçmez. Gündüze hasret kalırsın. Işığa muhtaç

Dışarıdan gelen bağırtılar ile yerimde sıçramıştım. Pencereye salisekik bir bakış attıktan sonra hızla ayağa kalkarak cihan a döndüm.

O da kalkarak elini aramıza uzatmıştı
"Otur sen bakıp geliyorum."

" Ne oldu ki" derken kadının çığlığı tekrar yankılandı.

"Sinir krizi geçiriyor sanırım aile, pencere kenarına yaklaşma buradan çıkma bazen istenmeyen şeyler olabiliyor." Diyerek toparlanıp kapıdan çıkıp gitti

Aradan geçen dakikaları sayıp duvardaki saati inceliyordum. Ama hâlâ ses seda çıkmayınca küçücük kulübede durmaktan bunalarak pencereyi araladım.

Ama yinede geçmeyen havasızlık astımı mı tetikletecek gibi hissettiriyordu. Belki de bu bunalmam sıkılmamdandır. Ama her an nefessiz kalacakmışım gibi hissetmem ile ayağa kalkıp kapıya yöneldim.

Kapıyı açarak havadar olan çatıya göz gezdirdim. Sadece sandalye olan kulübe ve biraz yüksekte olan nöbet yerleri boştu

Bedenimi kapıdan dışarı atıp yarısı betondan olan korumalığa kalçamı yaslayarak hem nefeslendim hem de karşı dağlara baktım.

Tahminen üçüncü ve ya dördüncü katlıydı ama dağın başı olduğundan Mıdır nedense her yer görünüyordu sanki en tepede gibi

Aşağıda sıralı evlerin turuncu çatıları okulun önündeki normalden biraz daha yüksekte olduğu görünen bayrağı vardı ve bu gibi iki köy daha vardı.

Esen rüzgar saçlarımı savururken saçlarımı üzerimdeki sweatshirt ın içine koydum. Uzayan perçemlerim hala gözüme gelirken bakışlarımı güneşe çevirdim.

Güneşe bakamasam da göremesemde yüzüm ondaydı ona bakışlarım ulaşamadan kapandığında göz kapaklarıma görünen ışık yetiyordu bana aydınlığın varlığı yetiyordu

Aşağıdan yükselen seslerle hafifçe aşağı baktığımda askerlerin yanındaki kadın sürekli elleriyle bir şeyler anlatıyordu yanındaki adamın titrediği burdan belli olurken çocuk bir kenarda olan biteni izliyordu

Sanırım cihan ın bahsettiği şehit ailesi dediği bu insanlar olmalıydı.

Belkide çocuk onun oğluydu ya da kardeşi belki, acılarından belki çocuktur anlamaz dediklerinden bir kenardaydı çocuk

Anlamaz sandıkları içindi kenarda durması
Çocuk dedikleri içindi
Ama öyle ki
Çocuğun bakışları çocuğun gözünün önünde anlamaz diye konuşulanlar gürültüler bağırışlar tek tek bilinç altına işliyordu

Aradan ne kadar geçti bilmiyorum. Çocuk ailesini izledi ben onu
Kimse çocuğun yanına gitmedi
Kimse çocuğu görmedi
Kimse anlayacağını düşünmedi
Ve ben her şeyden çok istedim gidip çocuğa sarılmayı

Kadın biraz daha iyiydi yerde oturuyordu bir askere yaslanmıştı
Askerde eşi ile ikisine bir şeyler anlatıyordu durmadan

Sonra cihan çıktı binadan elindeki siyah poşet ile cihanı gören adam ayaklanmıştı onu gören kadında aceleyleyle askerinde yardımı ile kalkarak cihan a doğru koşuşturmuştu kadın yine elleri ile bir şeyler anlatırken cihan ın yanına ulaştığunda kolunu kavramıştı. Cihan ın yüzüne bakarken