Miłość silniejsza niż nienawiść tom I - w trakcie korekty

⊰᯽⊱-----❊ Rozdział I ❊-----⊰᯽⊱

Druga klasa. Czas na tradycyjne połowinki. Moja klasa myśli tylko o nich. Nic więcej jej nie interesuje. Nie widzę w tym sensu. Cały wieczór siedzi się przy stole z nadzieją na to, że ktoś poprosi cię do tańca.

– Hej, przyjdziesz na bal? – zapytała Tatiana w drodze do szatni.

– Nie mam ochoty. Wiesz, jak tego typu zabawy mnie nudzą.

Wrzuciłam książki do szafki i spakowałam te na poniedziałek.

– Oj, mówię ci, będzie fajnie. W tym roku ma być super impreza, nie możesz nie przyjść – namawiała mnie uparcie przyjaciółka.

Lubię Tatianę za ten jej temperament, ale jak się czasem na coś uprze, to za nic nie popuści. Zaprzyjaźniłam się z nią właśnie dlatego. Nie bała się mówić tego, co myśli. Była sobą, Bardzo się różniła od innych dziewczyn. Zawsze można było z nią normalnie pogadać.

– No nie wiem, wiesz, że nie lubię tańczyć.

– I co? Będziesz siedzieć w domu? –Tatiana nie odpuszczała.

– Tak właściwie to mam już plany na wieczór – próbowałam przekonać Tatianę.

Dobrze wiedziałam, jak przeważnie przebiegają takie imprezy.

– Jakie? – dopytywała dalej.

– Nie mogę powiedzieć – odparłam z poważną miną.

Jak mam jej wytłumaczyć, że w czasie połowinek będzie pełnia, i lepiej bym była wtedy daleko od ludzi? Jak wytłumaczyć, że w każdą najpiękniejszą noc miesiąca, z trudem panuję nad pragnieniem, by skosztować ludzkiej krwi?

– To odwołaj, ubierz się ładnie i Peter zabierze nas na bal – rzekła twardo blondynka.

– Ale...

Tatiana nie pozwoliła mi dokończyć:

– Żadnych, ale masz przyjść i koniec, nie pożałujesz.

– Dobra. – Poddałam się, wiedziałam, że dalsza dyskusja na ten temat nie miała sensu.

Może nic złego się nie wydarzy? Co prawda mamy piątek i zapas pseudokrwi na ten tydzień pomału się kończy, ale z drugiej strony bywałam w gorszych sytuacjach i dawałam radę. To tylko jeden wieczór. Jeśli coś będzie nie tak, powiem Tianie, że się źle czuję i wyjdę. Co takiego może się stać?

Pochłonięta takimi myślami wróciłam do domu. Przywitałam się z Soriną i poszłam do siebie.

– W co ja mam się ubrać? Kurczę, nie mam żadnej odpowiedniej kreacji na taki bal – mówiłam do siebie, przeglądając ciuchy w szafie.

Wyciągnęłam z kieszeni telefon, którego zakup jakimś cudem wymusiłam na rodzicach, żeby jeszcze bardziej nie odstawać od reszty. Z kieszonkowego w życiu bym go nie kupiła. Ledwo wystarczało mi na najtańsze produkty z krwią, a raczej pseudokrwią. Każdy wampir, który postanowił żyć w świecie ludzi, musiał ją pić, aby nie wzbudzać podejrzeń. Taką pseudokrew można było kupić tylko w specjalnych sklepach. Aby ludzie nie odkryli prawdy, produkty z nią wyglądały jak zwykłe ludzkie jedzenie. Tylko wyglądały. Łyk tego, a wampir wracał do życia.

Wystukałam numer Tatiany. Odebrała już po drugim sygnale.

– Hej, Mirabela, co tam? Chyba nie próbujesz się wymigać od imprezy? – rzekła nie dając mi nawet dojść do słowa.

– Co? Nie. Dzwonię, żeby zapytać, czy nie mogłabyś mi pożyczyć jakiejś sukienki. Moje nie za bardzo pasują na tego typu imprezę.

Często pożyczałyśmy sobie ubrania, więc byłam pewna, że się zgodzi.