Σκοτεινοί Άγγελοι

52. Οργή και εκνευρισμός

   Έπαιρνα πρωινό με την μητέρα όταν χτύπησε το κουδούνι. Για μια στιγμή, ένιωσα ένα σκίρτημα στην καρδιά αλλά όταν άνοιξε την πόρτα, απογοήτευση με τύλιξε.

-«Δεν χρειάζεται να δείχνεις τόσο έκδηλα ότι δεν είμαι καλοδεχούμενος.» αποκρίθηκε παιχνιδιάρικα.

-«Βίνσεντ, τι κάνεις εσύ εδώ;» ρώτησε η μητέρα.

-«Γεια σου, θεία, πως είσαι; Έχω έρθει εδώ και μερικές μέρες στο Λος Άντζελες. Συγνώμη που δεν ήρθα να σε επισκεφτώ.» είπε και τον αγκάλιασε.

Για να πω την αλήθεια, ο Βίνσεντ και εγώ μοιάζαμε κάπως αν εξαιρέσει κανείς τα βαμμένα ξανθά μαλλιά μου. Ήταν ελάχιστα πιο ψηλός και κάπως μελαχρινός. Όμως είχαμε κάποια χαρακτηριστικά ίδια. Ξαφνικά, ήρθε στο μυαλό μου ο Ραφαέλ και τα μάτια μου βούρκωσαν. Ίσως να έμοιαζε στον Βίνσεντ, αν ήταν...

-«Τι είναι αυτό, ξαδέρφη; Κλαις;» άκουσα τη φωνή του και προσπάθησα να σκουπίσω τα δάκρυά μου άλλωστε είχα υποσχεθεί στη μητέρα να ηρεμήσω και να περιμένω.

-«Είσαι κάπως χλωμή. Γιατί δεν έρχεσαι να βγούμε έξω να σε δει λίγος ήλιος;» αποκρίθηκε.

-«Καλύτερα όχι.»

-«Γιατί όχι; Είσαι κλεισμένη εδώ μέσα για μέρες. Έλα, δεν θα κάνεις το χατίρι του αγαπημένου σου ξαδέρφου;»

-«Αγαπημένου ξαδέρφου;» αποκρίθηκα.

-«Δεν μπορεί να ξέχασες πόσο κοντά ήμασταν σαν παιδιά!!!» αναφώνησε με θεατρινισμούς και παραλίγο να ξεσπάσω σε γέλια.

-«Μμ. Ας βγούμε όλοι μαζί.» συμφώνησε η μητέρα και τελικά με έπεισαν.

Ο Βίνσεντ είχε επιλέξει μέρη με ηλεκτρονικά παιχνίδια, μπόουλινγκ και άλλου τέτοιου είδους παιχνίδια λες και ήμασταν έφηβοι. Ακόμη και η μητέρα έπαιρνε μέρος και ανταγωνιζόταν μαζί μας.

Ήταν λες και με τον Βίνσεντ είχα βρει την χαμένη μου αθωότητα. Η ώρα περνούσε ευχάριστα και ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι είχε βραδιάσει. Έπρεπε να επιστρέψουμε πίσω. Φοβόμουν το σκοτάδι. Ο Ραφαέλ δεν ήταν εδώ να με προστατέψει. Ο Βίνσεντ και η μητέρα κατάλαβαν την αγωνία μου.

Ο Βίνσεντ πήγε να φέρει το αυτοκίνητο ενώ περίμενα με τη μητέρα στο δρόμο. Έσφιγγα το χέρι της καθώς φοβόμουν. Φοβόμουν μήπως εξαφανιστώ ξανά μέσα στο σκοτάδι.

-«Ραφαέλ;!» άκουσα μια γυναικεία φωνή και δεν μπορούσα να μην γυρίσω το βλέμμα μου.

Απέναντί μου βρισκόταν μια αρκετά ελκυστική και γοητευτική γυναίκα. Διέθετε καμπύλες όπως θα έπρεπε, ενώ το πρόσωπό της ήταν καλυμμένο από έντονο αλλά όχι δυσάρεστο μακιγιάζ. Τα μακριά μέχρι τους ώμους μαλλιά της ήταν χτενισμένα με κομψό τρόπο ενώ από πάνω της αναδυόταν ένα έντονο άρωμα με βάση την ορχιδέα.