Σκοτεινοί Άγγελοι

7. Η υπόσχεση σε έναν άγγελο

Εδώ και πέντε χρόνια δούλευα ως μια από τις πολλές γραμματείς στο γραφείο διεύθυνσης του χρηματοοικονομικού ομίλου Σάλιβαν. Αυτή ακριβώς ήταν η θέση που μου άρμοζε σύμφωνα με τις σπουδές που είχα κάνει. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν παραπονέθηκα που δούλευα για πέντε χρόνια ως νταντά της κόρης τους.

Φυσικά, το ζευγάρι Σάλιβαν μου είχε εξηγήσει ότι από μια ηλικία και μετά, δεν θα ήμουν απλή νταντά αλλά δασκάλα του κοριτσιού και θα την βοηθούσα να κατανοήσει καλύτερα το ρόλο της ως κληρονόμος των Σάλιβαν.

Ακόμη θυμάμαι εκείνη την περίεργη συζήτηση λίγο πριν εξαφανιστεί. Δεν μπορούσα να της απαντήσω αμέσως επειδή ήμουν μέρος του προσχεδιασμένου μονοπατιού που είχαν ετοιμάσει για εκείνη οι γονείς της.

Όμως τώρα φαντάζομαι ότι ο Νίκολας και η Εστέλ Σάλιβαν θα έδιναν και τη ζωή τους για να πάρουν πίσω την κόρη τους και δεν θα την εμπόδιζαν να κάνει ότι ήθελε στη ζωή της. Όχι τώρα, που συνειδητοποίησαν με το χειρότερο τρόπο, ότι τα σχέδια μπορούν να γκρεμιστούν με μια ανάσα της μοίρας.

Τέλος πάντων, η μικρή Άιβερι είχε γίνει πια ανάμνηση για τον κ. Σάλιβαν αν και η σύζυγός του ζούσε ακόμη με την ελπίδα ότι θα έβλεπε την κόρη της. Η ζωή της είχε περάσει επίσης σε μια ρουτίνα, καθώς είχε αναδειχτεί η μεγαλύτερη φιλάνθρωπος του Λος Άντζελες και όχι μόνο.

Είχε βρει την επιθυμία να συνεχίσει τη ζωή της κάνοντας καλό στον κόσμο εξισορροπώντας τη ζυγαριά της μοίρας. Ακόμη πίστευε ότι μπορούσε να έχει την κόρη της πίσω. Όμως είχαν περάσει ήδη δέκα χρόνια από την εξαφάνισή της.

Ετοίμαζα κάποια έντυπα για τον κ. Σάλιβαν, όταν ένας άντρας έφθασε μπροστά από το γραφείο χωρίς ραντεβού. Η γραμματέας που καθόταν στην είσοδο και ήταν υπεύθυνη για το πρόγραμμα του εργοδότη της, προσπαθούσε να τον εμποδίσει, αλλά εκείνος δεν άκουγε κουβέντα.

Είχαν περάσει δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που τον είχα δει. Είχε αλλάξει κάπως. Φαινόταν πιο ώριμος και γεροδεμένος αναδύοντας μια αρρενωπή αύρα. Τα μαλλιά του ήταν κοντοκουρεμένα και ήταν εμφανείς κάποιες μικρές ουλές πάνω στο κρανίο του.

Τα μεγάλα καφετιά μάτια του ήταν γεμάτα μελαγχολία και θλίψη και ίσως λίγη τρέλα. Οι κινήσεις του ήταν σπασμωδικές και νευρικές.

-«Τζόαν, αναλαμβάνω εγώ.» αποκρίθηκα όταν είδα ότι η κοπέλα δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον άντρα εκείνο.