Σκοτεινοί Άγγελοι

21. Συμφωνία με τον διάβολο

    Άνοιξα τα μάτια μου. Ήταν υγρά. Βρισκόμουν στο πάτωμα κουρνιασμένος σε μια γωνιά. Σηκώθηκα όρθιος και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Ακόμη υπέφερε. Ακόμη υπήχαν ανοιχτές πληγές μέσα της.

Κάθισα στο γραφείο και άρχισα να διαβάζω το ημερολόγιο. Όσο το διάβαζα τόσο πιο πολύ εκνευριζόμουν. 

Ποιος ήταν εκείνος ο άντρας που την είχε πλησιάσει; Τι ζητούσε από εκείνη; Όμως εκείνη φαινόταν να μην τον φοβάται όπως φοβόταν τους αγνώστους. Μάλιστα, υπήρχε ένας τόνος ενθουσιασμού σε όσα έγραφε.

Έκλεισα το ημερολόγιο με ορμή. Έπρεπε να την προστατέψω από οτιδήποτε την απειλούσε. Όποιος την πλήγωνε, θα το πλήρωνε ακριβά.

Για άλλη μια φορά, έφθασα στο γραφείο του Άντριου για να δώσω το παρόν και έπειτα θα εξορμούσα στην νύχτα. Αυτός ήταν ο κανόνας που είχαμε βάλει.

-«Τι συμβαίνει, μικρέ; Την προηγούμενη φορά το αγνόησα αλλά απόψε τα μάτια σου είναι γεμάτα θυμό.» παρατήρησε ο Άντριου.

-«Κάνε τη δουλειά σου.» απάντησα θυμωμένα.

-«Αυτό ακριβώς κάνω. Η δουλειά μου είναι να κρατώ τα λουριά σου.» αποκρίθηκε σοβαρά. Άρχισα να γελάω.

-«Ξέχασα ότι ήσουν το μαντρόσκυλό μου!» απάντησα προσβλητικά. Οι παλιές συνήθειες είχαν έρθει στην επιφάνεια και αυτό επειδή ήμουν εκνευρισμένος και θυμωμένος.

-«Ραφαέλ!!!» αναφώνησε ο Άντριου και την επόμενη στιγμή με έπιασε από το γιακά. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω του κοφτερό.

-«Εξήγησέ μου!!!» ψέλλισε πιο ήρεμα και άφησε το πέτο μου.

-«Η μικρή πονάει!» ψέλλισα και με κοίταξε με απορία. Όταν κατάλαβε τι εννοούσα, με κοίταξε με αγωνία.

-«Παραλίγο να θυμηθεί.» είπα.

-«Τι να θυμηθεί;» ρώτησε. Χαμογέλασα σαρκαστικά.

-«Ότι το άτομο που λατρεύει και θαυμάζει, ήταν υπεύθυνο για τον πόνο της για δεκατρία χρόνια.» απάντησα και έπεσε σιωπή ανάμεσά μας.

-«Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστικό. Αν το θυμηθεί...» ψέλλισα.

-«Θα πέσει σε μια άβυσσο πόνου ξανά.» συμπλήρωσε τα λόγια μου ο Άντριου.

-«Ακριβώς.»

-«Αυτό θα γινόταν αργά ή γρήγορα.»

-«Όχι!!! Η ύπαρξή μου δεν θα έχει νόημα αν εκείνη πονάει.» αναφώνησα.