Σκοτεινοί Άγγελοι

34. Αυτό που λείπει

    Κρατούσα το χέρι του όσο ήταν στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Ετοιμαζόταν για ένα σοβαρό χειρουργείο. Τα μάτια μου είχαν βουρκώσει, όμως εκείνος χαμογελούσε εύθυμα και προσπαθούσε να με παρηγορήσει.

-«Γλυκιά μου, όλα θα πάνε καλά.» μου έλεγε.

-«Το υπόσχεσαι;» τον ρώτησα και μου χαμογέλασε γλυκά.

-«Φυσικά. Ποιος νομιζεις ότι είμαι; Ο Νίκολας Σάλιβαν, ο πλουσιότερος και ισχυρότερος άντρας της Καλιφόρνια!!!» αποκρίθηκε με περηφάνια και αυτοπεποίθηση. Χαμογέλασα σε εκείνη την προσπάθεια να δείξει δυνατός. Τον αγκάλιασα σφιχτά.

-«Όσο δυνατός και να είσαι, δεν μου αρέσει που πονάς και υποφέρεις.» ψιθύρισα μέσα στο αυτί του. Ανταπέδωσε την αγκαλιά και με φίλησε στο κεφάλι.

-«Καρδιά μου, υπόσχομαι ότι θα βγω ζωντανός από το χειρουργείο για να μπορώ να πάρω ξανά τη θέση του προστάτη σου.» είπε και ρίγησα.

 Αν με προστάτευε συνεχώς, δεν θα έμπαινε και ο ίδιος σε κίνδυνο ξανά; Δάκρυσα. Του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και οι νοσοκόμες τον πήραν μέσα στην αίθουσα του χειρουργείου.

Η μητέρα βρισκόταν εκεί και φώλιασα μέσα στην αγκαλιά της όση ώρα περιμέναμε να τελειώσει το χειρουργείο. Η καρδιά μου έτρεμε στην πιθανότητα να χάσω τον πατέρα.

Όμως συνειδητοποιούσα ότι η αγκαλιά της μητέρας δεν ήταν αρκετή. Χρειαζόμουν και κάποιον άλλο. Χρειαζόμουν εκείνον.

Μερικές ώρες αργότερα, το χειρουργείο ολοκληρώθηκε και μετέφεραν τον πατέρα στο δωμάτιό του. Οι γιατροί μας είπαν ότι κατάφεραν να τον χειρουργήσουν, όμως αν θα περπατούσε εξαρτιόταν από εκείνον. Θα έπρεπε να υποστεί φυσικοθεραπείες για πολύ καιρό και ο ίδιος θα έπρεπε να είναι υπομονετικός και να υπομένει τον πόνο.

Όμως ήταν ζωντανός και αυτό ήταν η αρχή. Ο μπαμπάς ήταν δυνατός. Θα το ξεπερνούσε. Τουλάχιστον, αυτό ήθελα να πιστεύω.

****

Χτύπησα το κουδούνι του μετά από πολλή σκέψη. Δεν ήξερα αν ήταν καν μέσα. Όμως δεν μπορούσα να μείνω ήσυχη. Μετά τον χειρουργείο του πατέρα, ένιωθα ότι ήθελα να τον δω.

Όταν άνοιξε την πόρτα και με αντίκρισε, έμεινε έκπληκτος. Τον κοιτούσα δειλά καθώς στεκόμουν στην πόρτα. Είχαν περάσει αρκετές μέρες από τότε που μαλώσαμε. Να ήταν ακόμη θυμωμένος;

Τον κοίταξα κατάματα σαν να τον παρακαλούσα να με δεχτεί και εκείνος άνοιξε περισσότερο την πόρτα. Εισήλθα μέσα στο διαμέρισμα και την στιγμή που έκλεισε την πόρτα, όρμησα πάνω του και τον αγκάλιασα σφιχτά.