Σκοτεινοί Άγγελοι

38. Στερεμένη ενέργεια.

Καλούσα ξανά και ξανά τον αριθμό του τηλεφώνου του αλλά δεν απαντούσε. Τον είχα καλέσει αρκετές φορές μέσα στη μέρα και κατά τη διάρκεια της δουλειάς. Τον κάλεσα και αργά το βράδυ.

Για δύο τουλάχιστον μέρες, ήταν άφαντος. Μια περίεργη αίσθηση εκνευρισμού μαζί με αγωνία και ανασφάλεια τύλιξε την καρδιά μου. Γιατί δεν απαντούσε;

Για άλλη μια φορά, όρμησα μέσα στη νύχτα για να πάω στο διαμέρισμά του. Ήταν η δεύτερη φορά που έβγαινα μέσα στη νύχτα και για άλλη μια φορά για να πάω σε εκείνον.

Όμως ο θυρωρός με σταμάτησε στην είσοδο για να με ενημερώσει ότι ο Λίαμ δεν είχε επιστρέψει στο διαμέρισμά του εδώ και τέσσερις μέρες. Όταν άκουσα κάτι τέτοιο, περισσότερη αγωνία με τύλιξε. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Με απέφευγε ή είχε πάθει κάτι; Δεν είχα άλλο τρόπο επικοινωνίας μαζί του. Συνειδητοποιούσα ότι δεν γνώριζα τίποτα για εκείνον.

Ίσως στην αρχή να το επιδίωξα καθώς δεν υπήρχε λόγος από τη στιγμή που δεν το έβλεπα σοβαρά. Όμως τώρα το μετάνιωνα. Μετάνιωνα που δεν γνώριζα τίποτα περισσότερο από το που έμενε και το επώνυμό του. Δεν γνώριζα για την οικογένειά του, για το επάγγελμά του, για τους φίλους του, για τα στέκια του.

Ούτε εκείνος γνώριζε για μένα. Μάλλον κατάφερα να του πω κάποια πράγματα για μένα πριν εξαφανιστεί και δεν ήθελα να πιστεύω ότι εξαφανίστηκε για αυτόν τον λόγο. Όμως δεν μου άρεσε να σκέφτομαι το χειρότερο. Στη σκέψη ότι μπορεί να είχε πάθει κάτι, η καρδιά μου χοροπηδούσε μέσα στο στήθος μου.

Προσπάθησα να ρωτήσω τον θυρωρό μήπως γνώριζε κάτι περισσότερο αλλά τίποτα.

Επέστρεψα άπρακτη στο διαμέρισμά μου. Κάθισα στο κρεβάτι μου και μαζεύτηκα φοβισμένη σε μια γωνιά. Ξαφνικά, ένιωσα μερικά δάκρυα να κυλούν από τα μάτια μου και παραξενεύτηκα με τον εαυτό μου. 

Γιατί έκλεγα; Εξαιτίας του; Η απουσία του άφηνε ένα κενό στην ψυχή μου και η θλίψη με κατέλαβε. Τα δάκρυα απλά κυλούσαν μόνα τους.

Πήρα το μαξιλάρι αγκαλιά και απλά έκλεισα τα μάτια ενώ τον σκεφτόμουν.

****

Την στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου, άφησα το μαξιλάρι στην άκρη και κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Φορώντας τα σωστά ρούχα, κοιτάχτηκα στον καθρέπτη και τα τυρκουάζ μάτια μου με κοιτούσαν πίσω με εκνευρισμό.

Πάλι πονούσε. Δεν άντεχα να τη βλέπω να υποφέρει. Εκείνη η θλίψη και ο φόβος έπεφταν σαν τρομερά βάρη μέσα στην ψυχή μας. Ασφυκτιούσα. Πήρα τη μηχανή μου και όρμησα έξω στην πόλη.