EFSERYAN AİLESİ

BÖLÜM 14

İlayda Efseryan

Annemden ayrıldığımda Eylem yanıma geldi. "Konuşmamız gerek!" dedi koluma girerken. Ancak annem "Hayır efendim! Önce neler döndüğünü bana anlatacaksınız." dedi.

"Aleyna Hanım, sonra anlatsak olur mu? Hayati meseleler var. Şimdi konuşmayıp size anlatırsak biz strateji geliştiremeden yine saldırabilirler." Eylem ona dil dökerken annem kararlıydı.

"Ben sana anlatayım anne." dedim. Eylem ağzı açık kalarak bana bakarken omuz silktim. Ne yapabilirdim Allah aşkına?

Annemin koluna girerek salondan çıktık. Mutfağa girdik. Derin bir nefes aldım. "Peşimizde birileri var ve bizi avlamaya çalışıyorlar..." dedim.

"Ne!?" dedi şokla. "Olan bu anne... Ve Eylem geleceği görmüş. Şöyle ki... Bu peşimizde olanlarla büyük bir savaşa gireceğiz. Tüm dünya etkilenecekmiş." dedim.

"Polise söylesek ve devlet görevini yapmış olsa olmaz mı? Ya sizden birisi yaşamını kaybederse?" dedi. "Bu da bir ihtimal anne... Ama polise gidersek bize ne olacak? Ya devlet bize zarar verirse?" dedim. "Böyle bir şey yapamazlar!" dedi.

"Anne... Sen bize bırak. Tamam mı? Savaşı başlamadan bitirebiliriz bile. Bize güven..." dedim.

Her ne kadar haklı olsa da yapabileceğim bir şey yoktu. Hayatım pahasına,hayatımız pahasına bu savaşı engellemeye çalışacaktık.

Böyle olmayı biz istememiştik belki ama şu an bizim peşimizdelerdi. Bu savaşın çıkmasını engellemek de maalesef bize kalmıştı.

Savaşın olmasını engellemek desem de biliyordum ki bu savaş olacaktı... Sonunda kazanacak tarafta olmalıydık. Zarar almadan kazanan taraf olmalıydık...

Anneme baktım. Dolu gözleri ile bana bakıyordu. "Bu yükü almak için çok küçüksünüz..." dedi. "Ben bu yükü yedi yaşımda aldım..." dedim.

"Sizin bu savaşa katılmanızı istemiyorum." dedi. "Zorundayım anne. Lütfen karışma. Zaten tehlike altındayız. Eğer bizi engellemek için bir şey yaparsan daha zor duruma düşebiliriz..." dedim.

"Peki kızım..." dedi. Ona sarıldım. Bana sıkıca sarıldı. İçimden bir ses savaş epey yakın diyordu.

Onları korumak için her şeyi yapardım.

Gerekirse kendimi feda ederdim...

🦋🧚🏻‍♀️

Diğerlerinin yanına dönmüştüm. Bir plan yapmaya çalışıyorduk. Ancak aklım çok karışıktı.

Bakışlarım sürekli Arel'e kayıyordu. Onu da sürekli bana bakarken buluyordum. Sonra gözlerini kaçıran o oluyordu.

"İlayda, sen örümcek adam ile baya yakın oldun ya?" dedi Oğuz dalga geçercesine. Ona garip bir bakış attım.

"Ne alaka şimdi Oğuz?" dedim. "Yani bugün yanına gelip sana bir şeyler dedi ve öyle gitti... Hani diyorum onlarda bize yardım eder mi?" dedi.

"Edemezler!" dedim birden bire. O gerekli şeyleri toparlayıp kendi evrenine dönecekti. Eğer dönmezse güçleri Arel ile paylaşılıyordu... Yani edemezdi herhalde.

"Nedenmiş o?" dedi İzel. Yutkundum. "Var işte bir şeyler." dedim. "Bizden ne gizliyorsun?" dedi Arel.

Sen bir sesini çıkarmasan olmuyor zaten.

"Bir şey gizleniyorum." dedim. Tunç kağıt atınca ona döndüm. Gözlerimin içine bakıyordu.

Tunç ile o odada olan şeyi düşünmeye başladım. Tunç eli ile başını tuttu ve ayağa kalktı.