~İkiz Alevler~

Yardım\Yeni kız

• • •

1 hafta sonra:

Sabahın erken saati olmasına rağmen hala uyanıktım. Bu gün Cumartesi olduğunsmdan kimse erken kalkmayacaktı muhtemelen. Acıyan gözlerimi bir kaç kez kırpıp bulanık görüşümü netleştirmeye çalıştım daha sonra parmaklarımla hafif masaj yapar gibi ovuşturdum biraz da olsa iyi gelmişti.

Ayaklarımı yataktan sarkıtıp yere baktım banyoya kadar gidebilecek miydim diye düşünüyordum. Başlığa tutunup ayağa kalktım gözlerim karardığında bir kaç saniyelik kapattım. Açtığımda yanağım yere değerken canımın acıdığını hissettim.

Bu sefer en yakın olan komodinden tuttum ve kendimi toparlamaya çalışıp kapıyı açtım. Salon boştu sessiz adımlara banyoya girip hızlı bir duş aldım ve tekrar odama gittim.

Belki daha iyi hissederim diye yapmıştım bunu fakat aynadaki yansımamı görünce bunun bitkin ve tamamen çökmüş olan yüzümü düzeltmediğini gördüm. Göz bebeklerim iğne ucuna kadar küçülmüş ve kan toplamıştı. Göz altlarımı saymıyorum bile mosmor olmuştu. Şu halimi dışarda görseler madde kullanıcısı diye içeri tıkarlardı.

• • •

Boy aynasının karşısına geçip bornozu çıkardım. Beyaz tenimin üzerinde ki çok sayılı izlere bakıp derin bir iç çektim. Bunları gizlemekten yorulmuştum. Öncesinde kapatıcı sürüp yedirmem gerekiyordu ki bu aşırı zaman alan ve yorucu bir eylemdi fakat annemin bir arkadaşı benim için özel bir kapatıcı hazırladı bunu bir kere sürmem yetiyor ve yapması daha kolaydı. En azından bunun için mutlu olmalıyım.

• • •

Genel işlerimi halledip saçlarımı herzaman ki özensiz görünmü ile bıraktım. Dışardan duyduğum seslerle kimlerin uyandığını tahmin edebiliyordum.

Salona girip Deku ve Bakugou'ya yorgun yüzüme rağmen hafifçe gülümsemiştim. "Günaydın" sesim yüzümle uyumlu tonda çıkıyordu.

Deku bana dönüp gülümseyerek "Günaydın Sofya-chan" dedi ardından yüzü hızla endişeli bir hal aldı ve
"İyi görünmüyorsun.. gece uyumadın mı?" Diye sordu

"... Biraz uyudum.. merak etme" tüm geceyi toplasan 20 dakika etmezdi.

"Belki de doktora gitmelisin"

"Ben iyiyim endişelenmene gerek yok.. sadece pek uyuyamadım" onu geçiştirerek koltuğa oturdum. Başımı geri yaslayıp gözlerimi kapattım saniyesinde uykuya dalabilirdim fakat temkinli olmaya çalışıyordum.

"Ne zamandır uyumuyorsun?"

Yanıma oturduğunu hissettim fakat göz kapaklarım o ağırdı ki hareket ettiremiyordum.

"Yaklaşık bir haftadır"

"Kabus yüzünden mi?"

"Başka neden kendime böyle işkence edeyim ki?"

"Bu gidişle bir bok olmazsın"

"Buna sen karar veremezsin!"

"Böyle devam edersen çok yaşamazsın zaten o yüzden veririm!"

Haklıydı. Bir haftadır en fazla bir saat uyuyorum artık etraftakileri algılayamıyorum, dersleri dinleyemiyorum ve testlerden geçmem çok zor oluyor önümü bile doğru düzgün göremiyorum. Bu şekilde ne uzun bir süre yaşarım nede kahraman olurum.

Gözlerimi yavaşça araladım ve elimle ovuşturup doğruldum.

"Daha iyi bir planım yok"

"Merak etme öldükten sonra daha iyi plana ihtiyacın kalmayacak"