Chapter 1
ရွှေရောင်များဖြင့် ဝင်းလက်တောက်ပနေသည့် ချီဖန့်နန်းတော်သည် နန်းမြို့တော်၏ အရှေ့မြောက်ဘက် အစွန်ဆုံးတွင် တည်ရှိ ကာ မိုင်ထောင်ပေါင်းများစွာ ကွာဝေးသည့် နေရာကပင် လှမ်းကာ မြင်နေရပြီး ညအချိန်တွင် ထိုနန်းတော်မှတစ်ဆင့် ရှန့်ယန် လေးမြို့၏ မြင်ကွင်းကျယ် ရှုခင်းကို ခံစားကြည့်ရှုနိုင်ပေသည်။
ထိုနန်းမြင့်မျှော်စင်မှာ ဧကရီယွင်အတွက် တည်ဆောက်ပေးထားခြင်းဖြစ်ကြောင်း ရှန့်ယန်တွင် နေထိုင်သူအားလုံး သိရှိထားပြီးဖြစ်သည်။ ယွင်မိသားစု တစ်ခုလုံး ထောင်သွင်း အကျဉ်းချကာ ကွပ်မျက်ခြင်း ခံရပြီး ယွင်ချင်းစီမှာလည်း အအေးနန်းဆောင်သို့ အပို့ခံလိုက်ရပြီး ဖြစ်သည့်တိုင် တော်ဝင်ကြင်ယာတော်နဉ်မှာ ထိုနန်းတော်ကို အံတင်းတင်းကြိတ်လျက်သာ မော့ကြည့်နေရသည်။
ညအချိန်၏ အအေးဓာတ်မှာ ဓားသွားတစ်လက်နှယ် ထက်ရှလှသည်။ လေကာနိုင်သည့် မီးအိမ်များ ကိုင်ဆွဲလျက် ကင်းလှည့်နေကြစဉ် ရဲမက်တစ်ဦးက ရုတ်တရက် အံ့ဩတကြီး ရေရွတ်လိုက်၏။
“မျှော်စင်ပေါ်မှာ လူတစ်ယောက် ရှိနေတယ် ...”
လက်ရန်းတစ်နေရာတွင် ဆွတ်ဆွတ်ဖြူ ဝတ်ရုံကို ဆင်မြန်းထားသည့် အမျိုးသားတစ်ဦးက လေဒဏ်ကို အံတုကာ မတ်တပ်ရပ်နေသည်။
“ရိုင်းလိုက်လေ ...”
လုံခြုံရေးတပ်ဖွဲ့ ခေါင်းဆောင်က ကျန်ရဲမက်များကို ဦးဆောင်ကာ ချပ်ဝတ်တန်ဆာအသံတို့ ဆူဆူညံညံ ထွက်ပေါ်သည်အထိ ပြေးလာလိုက်သည်။
“ဘယ်လိုလူက အတင့်ရဲပြီး မျှော်စင်ပေါ်အထိ တက်ဝံ့တာလဲကွ ...”
“...”
အေးစက်လှသည့် ကောင်းကင်၊ နှင်းလွှာထုတို့ ဖုံးအုပ်ထားသည့် မြေပြင်အလယ်တွင် ထိုအမျိုးသားသည် အအေးဒဏ်ကို အနည်းငယ်မျှပင် ကာကွယ်မပေးနိုင်သည့် ဝတ်စုံတစ်ထည်နှင့် သူ့ခြေထောက်များဖြင့် ကိုက်ညီခြင်းမရှိ၊ တစ်ဖက်နှင့်တစ်ဖက် မတူညီသော ဖိနပ်တို့ကို စီးထားကာ နီလာဆံထိုးတစ်ချောင်းကိုလည်း ဆင်မြန်းထားသေးသည်။ မျှော်စင်ထိပ်မှ ဝှီးခနဲ ခုန်ချလိုက်ပြီးသည့်နောက် နှင်းလွှာထုတို့ ဖုံးအုပ်ထားသည့် ကျောက်ပြားထက်သို့ ခေါင်းအပ်သွားတော့သည်။
