Chapter 8
သူ့ကို ဆွဲခေါ်လာသည့်သူ ကန်စပ်သို့ ရောက်လာသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ကျန်တစ်ဦးက ရှေ့တိုးကာ ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး စကိတ်ဖိနပ်ကို သာမန်ဖိနပ်ဖြင့် လဲလှယ်ပေးလိုက်သည်။
ချန်လန်ရေကန်၏ အနောက်တောင်ဘက်ခြမ်းတွင် လေဒဏ်ကို ကာကွယ်ပေးနိုင်သည့် ခန်းစီးစတို့ အပြည့်တပ်ဆင်ထားသည့် အဆောင်ငယ်တစ်ခု ရှိပေသည်။ ထိုအထဲတွင် မီးသွေးမီးဖို တစ်ခုနှင့်အတူ နူးညံ့လှသည့် ညောင်စောင်းတစ်ခုလည်း ရှိနေသေးကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဘက်ခြမ်းစီမှ ဆူညံသံများကိုလည်း မကြားရ၊ အဆောင်ပတ်လည်တွင် အစောင့်အကြပ်များ ချထားသည့်အတွက် မည်သူမှ ဝင်ရောက်လာ၍ မရချေ။
လီယင်းက သူ့ကို နူးညံ့သည့် ထိုင်ခုံထက်တွင် တင်ကာ သူ့ရှေ့ ထိုင်ချပြီး စကိတ်တို့ကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။
ရှည်လျားလှသည့် ဆံနွယ်တို့က သူ့ပုခုံးထက်မှတစ်ဆင့် ယွင်ချင်းစီ၏ ခြေထောက်ပေါ်အထိ ကျဆင်းလာ၏။ သူက ယွင်ချင်းစီ၏ ခြေထောက်ကို အနွေးအိတ်ထဲ ထည့်ပေးကာ တစ်ခဏမျှ အသံတိတ်နေပြီးကာမှ မော့ကြည့်လိုက်သည်။
ဤသည်မှာ ယွင်ချင်းစီ၏ မှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် အနက်ရှိုင်းဆုံးအထိ ထွင်းထုထားသည့် အရင်းနှီးဆုံး ရုပ်ရည်သွင်ပြင်ပင် ဖြစ်သည်။ ကြွေထည်ကဲ့သို့ ဖြူဖွေးလှသည့် အသားအရေ၊ နက်မှောင်နက်ရှိုင်းလှသည့် အကြည့်တို့ကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည့် လီယင်းသည် နဂါးဝတ်ရုံနှင့် သရဖူကို ဆင်မြန်းထားလေတိုင်း အနားသို့ မကပ်နိုင်လောက်သည်အထိ ကြီးကျယ်မြင့်မြတ်လွန်း၍ တပ်မက်စိတ်များ ထွက်ပေါ်လာစေသူပင် ဖြစ်သည်။
သူ့ကို မြေအောက်ခန်းတွင် သိမ်းဆည်းထားသည့် ဝိုင်အရက်ဟု တင်စားရပါလျှင် ယွင်ချင်းစီသည် ဝိုင်ရနံ့နောက်သို့ လိုက်ပါလာသည့် သောက်သုံးသူသာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ဝိုင်ရနံ့ကြောင့် ရူးသွပ်မတတ် ဖြစ်နေသည့်တိုင် နေရာအတိအကျကို ယခုထိတိုင် ရှာမတွေ့သေးချေ။
လီယင်းသည် သူ့ကိုယ်သူ အလွှာလွှာအထပ်ထပ်ဖြင့် ဖုံးကွယ်ထားကာ သူသာ တစ်လွှာချင်း ခွာထုတ်နိုင်ပါလျှင် ကျန်ဘဝသက်တမ်း တစ်လျှောက်တွင် သူ့နှလုံးသား၏ အနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာသို့ ရောက်နိုင်လိမ့်မည်ဟု တွေးခဲ့မိသည့်အတွက် သူ့နောက် တကောက်ကောက်လိုက်ခြင်းကို လုံးဝ မရပ်တန့်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
