Chapter 11
တစ်ဖြည်းဖြည်း ထူထဲလာသည့် နှင်းမှုန်များကြောင့် ခြံဝန်းတစ်ခုလုံး အခြားအရောင်များ ရောနှောခြင်း မရှိ၊ ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး အဖြူရောင်ဖြင့်သာ ပြည့်နှက်နေပေသည်။
ယွင်ချင်းစီအနေဖြင့် အလုပ်လုပ်ရာတွင် ကောင်းစွာ မြင်ရရန် လိုအပ်သဖြင့် အခန်းအလင်းရောင်မှာ လွန်စွာ တောက်ပနေပေသည်။ သို့သော် အိပ်ယာကိုမူ ကန့်လန့်ကာဖြင့် ကာရံထားသည့်အတွက် အနည်းငယ် မှိန်ဖျော့နေသည်။
သူက ခေါင်းအုံးကို မှီလိုက်၏။ နက်မှောင်လှသည့် ဆံနွယ်ကို အနက်ရောင် သစ်သားဆံထိုးဖြင့် ထုံးဖွဲ့ထားသည်မှာ တလက်လက် တောက်ပနေသည့် မင်ရောင်သဖွယ်ပင်။ သူ့ရှေ့တွင် ထိုင်နေသည့် လီယင်းကပါ အနားသို့ တိုးလာသည့်အတွက် ဆံနွယ်အချို့က ပုခုံးပေါ်မှ ကျော်ကာ ကျဆင်းလာပြီး မျက်ဝန်းတို့မှာလည်း တဖျတ်ဖျတ် တောက်ပနေပေသည်။
ပြီးခဲ့သည့် ဘဝတွင် ယွင်ချင်းစီ၏ နည်းလမ်းများကို ၁၂ နှစ်တာ အသားကျခဲ့ကာ ယခုဘဝတွင်လည်း လေးနှစ်လုံးလုံး မြင်တွေ့ခဲ့ရသည့်အတွက် သူ့တွင် ဤအကြံမျိုး ရှိလာသည့်အပေါ် အထူးအထွေ မအံ့ဩမိချေ။
အတိတ်ဘဝက ယွင်ချင်းစီသာ ဖြစ်ပါလျှင် နှောင့်နှေးခြင်း မရှိဘဲ နားအကာများကို ချက်ခြင်း ဝတ်ဆင်ပေးကာ တစ်ညလုံး ဝမ်းသာအားရ အိပ်စက်မည် ဖြစ်ပေသည်။ အကြောင်းမှာ လီယင်းဘက်မှ လက်ဆောင်အကြောင်း အရင်စကားစလာ၍ ဖြစ်သည်။
သခင်လေး လင်းရှောင်ဟွိုက်ကို မဆိုထားနှင့်၊ မိုးနတ်မင်းကိုယ်တိုင် ကိုယ်ထင်ပြလျှင်ပင် ယွင်ချင်းစီ၏ ပထမဦးစားပေးမှာ လီယင်းသာ ဖြစ်ပေသည်။
ယွင်ချင်းစီက ခပ်ရွဲ့ရွဲ့ ပြုံးလိုက်၏။ အတိတ်ကာလတွင် သူ စိတ်အားထက်သန်လွန်းခဲ့လေသလား သို့တည်းမဟုတ် ယခုလက်ရှိတွင် လီယင်းက လွန်စွာ ကျေနပ်အားရလွန်းနေသလား မပြောတတ်တော့ချေ။
“ဒါက အရှင့်အတွက် မဟုတ်ပါဘူး ...”
သူက လီယင်းလက်ထဲရှိ နားအကာကို ပြန်ဆွဲယူကာ ပြောလိုက်သည်။
“ဒါက ရှောင်ဟွိုက်အတွက် ...”
လီယင်း၏ အမူအယာ အေးခဲသွားကာ အကြည့်တို့လည်း ရုတ်ချည်း အမှောင်ကျသွားတော့သည်။
