Chapter 2
“ရွှမ်ကျင်း ခုနစ်နှစ်မြောက် ...”
ယွင်ချင်းစီက အသက်ရှင်နေတုန်းပဲ ပြီးတော့ အခုထိ သူ့ကို အရူးအမူး ချစ်မြတ်နိုးနေတုန်း ...
ခပ်တိုးတိုး ရယ်မောသံနှင့်အတူ ဧကရာဇ်၏ မျက်နှာထက်တွင် မျက်ရည်စီးကြောင်းတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည့်အတွက် ဘေးတွင် ရပ်နေသူအားလုံး ထိတ်လန့်သွားတော့သည်။
ထို့နောက် သူ့ဆံပင်ရှည်ကို ဖြီးသင်ကာ နန်းစွန့်ရန် အမိန့်စာအား မီးပုံထဲ ပစ်ထည့်ရန် အမိန့်ပေးသံကိုပါ တစ်ပါတည်း ကြားလိုက်ရ တော့သည်။
နတ်ဆိုးဝိဉာဉ် ပြန်လည်ပျောက်ကွယ်ကာ စကားသံတို့လည်း တစ်ဖန် နူးညံ့လာပြန်တော့သည်။
“ဝေါယာဉ်တစ်ခု ပြင်ဆင်ထားလိုက် ရိုးရိုးရှင်းရှင်းဆို ရပြီ ငါကိုယ်တော် ဝန်ကြီးချုပ်ရဲ့ အိမ်တော်ကို ကြွချီမယ် ...”
ထို့နောက် လျှိုကျီရူဘက်သို့ လှည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“စောစောက အိပ်မက်ဆိုးကြောင့် ထိတ်လန့်သွားတာ အကြီးအကဲကို ခြောက်လှန့်မိစေပြီ ...”
လျှိုကျီရူက ချက်ခြင်း ပြန်ဖြေလိုက်၏။
“အရှင် စိုးရိမ်တော်မမူပါနဲ့ ဒီငယ်သားက ဘာကိုမှ မမြင်လိုက်ပါဘူး ...”
လီယင်းက နှုတ်ခမ်းတို့ ကွေးညွတ်လျက် ကြင်နာသည့် အပြုံးတစ်ပွင့်ကို လှစ်ဟလိုက်သည်။ နဂါးဝတ်ရုံတော်ကို လက်ချောင်းတို့ဖြင့် ပွတ်သပ်ရင်း ညင်သာသိမ်မွေ့သည့် ဘုရင်တစ်ပါးအဖြစ်သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားတော့သည်။
သဘောမနောကောင်းကာ အရည်အသွေးပိုင်းဆိုင်ရာတွင်ရော၊ စိတ်နေသဘောထားဆိုင်ရာတွင်ပါ ပြီးပြည့်စုံလှသည့် ကောင်းကင်ဘုံ၏ သားတော်တစ်ပါးအဖြစ် ပြန်လည်ရောက်ရှိလာတော့သည်။
...............
ယွင်ချင်းစီက နူးညံ့လှသည့် ညောင်စောင်းထက်တွင် ထိုင်ကာ ကျင်းဟွမ် တင်ပြသည်ကို သမ်းဝေလျက် နားထောင်နေ၏။
“မယ်တော်ကြီးက လူတစ်ယောက် လွှတ်လိုက်ပါတယ် ပြီးတော့ အခု အဲဒီ့သူက အရှေ့ခန်းမဆောင်ထဲမှာ စောင့်နေပါတယ် ...”
