Chapter 12
လျှိုကျီရူက မီးအိမ်ကို ထွန်းကာ လေအကာကိုပါ တပ်ဆင်လိုက်သည့်အတွက် မှိန်ဖျော့ဖျော့ အလင်းရောင်က အခန်းထဲရှိ အမှောင်ထုကို ဖုံးလွှမ်းသွားတော့သည်။ သို့သော် ၎င်းကပင်လျှင် လီယင်း ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိ အမှောင်ထုကို မပယ်ဖျောက်နိုင်သေးပေ။
အခန်းထဲသို့ ဝင်မလာခင် သူ အပြင်ဘက်တွင် မည်မျှကြာအောင် ရပ်နေခဲ့မှန်း မည်သူမှ မသိနိုင်ချေ။ ပုခုံးနှင့် ခေါင်းပေါ်တွင် နှင်းမှုန်လွှာတို့ ဖုံးလွှမ်းနေကာ ဆံပင်ပေါ်ရှိ နှင်းစက်တို့မှာ ရေခဲအဖြစ်သို့ပင် ပြောင်းစပြုနေပြီဖြစ်သည်။ အသံမှာလည်း နက်ရှိုင်းအက်ကွဲနေ၏။
“သုံးရက် သုံးရက်အတွင်းမှာ ဧကရီကို နန်းတွင်းကို ပြန်လည် ခေါ်ဆောင်မယ် ...”
“သုံးရက် ...”
လျှိုကျီရူမှာ ညဉ့်နက်သန်းခေါင်ကြီး ဤသို့ လာပြောလိမ့်မည်ဟု လုံးဝ မျှော်လင့်မထား။ ထို့ကြောင့် အံ့ဩတကြီး ပြန်လည်ရေရွတ်လိုက်တော့သည်။
“ပုံမှန်ဆို ဒီလို ပွဲတော်မျိုးကို စီစဉ်ဖို့ဆို အနည်းဆုံး တစ်လလောက် လိုအပ်ပါတယ် ခုနစ်ရက်ဆိုတာကကို တော်တော်လေး ခက်ခဲတယ်လို့ ပြောလို့ရနေပါပြီ ...”
“ပြောပြီးပြီ...”
လီယင်းက ရုတ်ချည်း ရှေ့တိုးလာ၏။ သူ့မျက်နှာမှာ ဆွတ်ဆွတ်ဖြူနေကာ မျက်နှာအချိုးအစားတို့ကပင်လျှင် အထူးတဆန်း တင်းမာခက်ထန်နေတော့သည်။ ကြမ်းကြုတ်လှသည့် အကြည့်တို့ကြောင့် မျက်ဝန်းထဲရှိ သွေးကြောများပင်လျှင် ပေါက်ထွက်လုမတတ် တုန်ခါလာတော့သည်။
“သုံးရက်အတွင်း ဧကရီကို နန်းတွင်းထဲ ပြန်လည်ခေါ်ဆောင်မယ် ...”
ဤအခိုက်အတန့်တွင် သူ့ပုံစံမှာ လူ့အရေပြားကို ခွါချလိုက်သည့် နတ်ဆိုးတစ်ကောင်နှယ်။ လျှိုကျီရူ၏ မျက်ခုံးတို့ သိသိသာသာ တွန့်စုသွားကာ သက်ပြင်းရှိုက်လျက် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“မှန်လှပါ ဒီအစေခံ သင့်လျော်အောင် စီမံလိုက်ပါ့မယ် ...”
မီးအလင်းရောင်တို့ ထွန်းညှိထားသည့် အခန်းထဲဝယ် နက်မှောင်လှသည့် ခပ်သွယ်သွယ် ပုံရိပ်တစ်ခု နံရံပေါ်သို့ ထင်ဟပ်လာတော့သည်။ ထိုအရိပ်က ခြေထောက်တို့ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည့်နှယ် ကိုယ်ကို ကိုင်းညွတ်လိုက်၏။ ထိုအရိပ်၏ စကားသံကပင်လျှင် နူးညံ့နေပေသည်။
