Chapter 4
အမတ်ချုပ်ယွင်၏ စကားများမှာ သူပြောလိုသည်များနှင့် တစ်ထပ်တည်းပင်။ သူ့အဖေက သူ၏ ရူးကြောင်ကြောင်လုပ်ရပ်များကို မတော်တဆမှုအဖြစ် တံဆိပ်ကပ်ကာ လီယင်းအား တိုက်ရိုက် အပြစ်တင်လိမ့်မည်ဟု ထင်မထားခဲ့ခြင်းသာ ဖြစ်ပေသည်။
ပြီးခဲ့သည့်ဘဝက သူ့အဖေသည် ညင်သာသိမ်မွေ့ကာ သတိကြီးကြီးထားတတ်ပြီး လီယင်းအရှေ့သို့ ရောက်လေတိုင်း ခါးကိုပင် မသိမသာ ကိုင်းညွတ်ထားတတ်သူဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ဦးမှာ အုပ်စိုးသူနှင့် မှူးမတ်၊ ဆရာနှင့် ကျောင်းသား ဖြစ်သော်လည်း အစေခံနှင့် အရှင်သခင်ဟူသည်နှင့်ပင် ပို၍ တူနေသေးသည်။
ယခု ပြန်တွေးကြည့်ပါမှ ဖခင်ဖြစ်သူသည် လီယင်းအနေဖြင့် သူ၏ ရိုကျိုးမှုကို ထောက်ထားကာ စိတ်ပျက်ဖွယ် သားဖြစ်သူအား အနည်းငယ် ပိုမိုကောင်းမွန်စွာ ဆက်ဆံပေးရန် မျှော်လင့်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
သို့သော် လီယင်းကမူ ယွင်ချင်းစီကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံရန် ပျက်ကွက်ခဲ့ရုံသာမက ယွင်မိသားစုကိုပါ မျက်ခြည်မပျက် စောင့်ကြည့်ခဲ့သေးသည်။ ဖခင်ဖြစ်သူက တတ်စွမ်းသမျှအားလုံး ဆောင်ရွက်ခဲ့သည့်တိုင် တစ်ခုမျှပင် မအောင်မြင်သည့်အတွက် စိတ်ပျက်ဒေါသထွက်ခဲ့ရသော်ငြား ယွင်ချင်းစီကမူ ခေါင်းမာစွာဖြင့် လီယင်းကိုသာလျှင် အရူးအမူး ချစ်ကြိုက်နေခဲ့သည်။
ပြီးခဲ့သည့်ဘဝတွင် သူ့အဖေသည် လီယင်းရှေ့၌ မည်သည့်အခါကမှ ကျောကို ဆန့်တန်းကာ မရပ်ခဲ့ဖူးချေ။
လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားသည့် လီယင်း၏ လက်ဆစ်တို့ ဖြူလျော်လာတော့၏။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ အကြည့်တို့ကို ယွင်ချင်းစီထံမှ ဖယ်ခွာကာ အမတ်ချုပ်ယွင်အား စိုက်ကြည့်လိုက်တော့သည်။
“ဆရာ ဒေါသမထွက်ပါနဲ့ မနေ့က ဧကရီ ထိခိုက်သွားရတယ်ဆိုတာကလည်း တကယ်တမ်းတော့ ဒီတပည့်ရဲ့ အပြစ်တွေပါ ...”
“အရှင်က အရမ်း အလေးအနက် ထားလွန်းနေပါပြီ ...”
အမတ်ချုပ်ယွင်က လက်နှစ်ဖက်ကို စုကပ်လျက် ပြောလိုက်သည်။
