Chapter 22
လီယင်းက သူ့ရှေ့တွင် ထိုင်နေကာ ဘေးနားရှိ သေတ္တာကို ခပ်ဖွဖွ ထိကြည့်နေ၏။ သူ့ကို စိုက်ကြည့်မိပြီးနောက် ယွင်ချင်းစီ၏ မျက်နှာနှင့် ခြေလက်များ အေးစက်သွားတော့သည်။ သူက လီယင်း၏ အင်္ကျီလက်ကို ဆွဲကာ သေတ္တာပေါ်မှ ဖယ်ချလိုက်၏။
လီယင်း၏ လက်ဖမိုးက အိပ်ယာကြမ်းခင်းနှင့် ထိရိုက်မိသွားကာ လက်ချောင်းများမှာလည်း နာကျင်မှုကြောင့် တဆတ်ဆတ် တုန်ရီသွားတော့သည်။
ယွင်ချင်းစီက ငုတ်တုတ်ထထိုင်ကာ သေတ္တာကို ပွေ့ထားပြီး မေးလိုက်သည်။
“ဘာလို့ ဒီကို ရောက်နေတာလဲ ....”
“မင်း ဘာတွေ လုပ်ထားလဲ ကြည့်လို့ရမလား ...”
လီယင်းက မတ်တပ်ထရပ်ကာ ဝါးထိုင်ခုံပေါ် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူ ထိုင်လိုက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ထိုင်ခုံမှ ကျိုုးအက်သံများ ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။ သူ့အကြည့်တို့နောက် လိုက်ကြည့်ရင်း ယွင်ချင်းစီမှာ ချက်ခြင်းပင် သတိကပ်နိုးကြားသွားတော့သည်။
“ငါ့ပစ္စည်းတွေကို ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ ....”
လီယင်းက သေတ္တာကိုသာ ဆက်တိုက် ကြည့်နေသည့်အတွက် စောင်ကို မကာ သေတ္တာကို စောင်ထဲ ထည့်ဖွက်ထားလိုက်၏။
လီယင်း “.. ကြည့်ရုံလေးတင်လေ ...”
“မပြနိုင်ဘူး ...”
“ကိုယ် လုံးဝ မထိပါဘူး ...”
“ဘာဖြစ်ဖြစ် လုံးဝ မပြဘူး ...”
လီယင်းက မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ စောင်ကိုသာ ဆက်တိုက် စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။
ယွင်ချင်းစီကလည်း မျက်မှောင်တို့ တွန့်ကျုံ့လျက် လက်ကို ဆန့်ထုတ်ကာ သူ့ကို တွန်းလိုက်၏။
“မင်း .. သွားတော့ ...”
“ကိုယ် အခုမှ ရောက်လာ ...”
ယွင်ချင်းစီက ဂရုမစိုက်။ သူ့ကို ကန်ထုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“ထွက်သွား ...”
အုတ်ဖိုအဆောက်အဦးမှာ ယိုယွင်းပျက်စီးနေသည့်အတွက် ဧကရာဇ်၏ ဘရိုကိတ်ကျောက်စိမ်းဝတ်ရုံလွှာနှင့် လိုက်ဖက်ကိုက်ညီခြင်း မရှိ။ သူ၏ ရှည်လျားလှသည့် အရပ်အမောင်းမှာလည်း အနည်းငယ် ခက်ထန်ဟန် ပေါ်နေပေသည်။
