Chapter 23
လီယင်းက သေတ္တာအဖုံးကို လှပ်ကာ အေးစက်ဖြူဖွေးနေသည့် ကြွေထည်နှုတ်ခမ်းကို လက်ဖြင့် အသာထိကြည့်လိုက်၏။ အတိတ်ဘဝက ကွဲအက်သွားသည့် ကြွေထည်၏ အသံကိုပင် ပြန်လည်ကြားယောင်မိလာတော့သည်။
(ယွင်ချင်းစီမှာ မြေပေါ်သို့ အရူးတစ်ယောက်နှယ် လဲကျလုမတတ် ဖြစ်သွားသည့်အတွက် သူ့ကို အမြန် ပြန်ဆွဲထားလိုက်ရသည်။
မြေပေါ်သို့ လဲကျမသွားသည့်တိုင် နီရဲနေသော မျက်ဝန်းတစ်စုံဖြင့် နေရာတွင် မလှုပ်မယှက် ရပ်နေဆဲပင်။
သူ သေသေချာချာ ဖန်တီးခဲ့ပါသည့် ကြွေထည်အား ဖျက်ဆီးလိုက်မိသည့်အပေါ် တစ်ခွန်းမျှပင် အပြစ်တင်ခြင်း မရှိခဲ့။ ပျာယာခတ်စွာဖြင့်ပင် ပြောလိုက်သေးသည်။
“တောင်းပန်ပါတယ် မင်းကို နောက်တစ်ကြိမ် ဒေါသထွက်စေမိပြီ ...”
လီယင်းက တစ်ခုခု ပြောလိုခဲ့သော်ငြား နောက်ဆုံးတွင်တော့ ဘာတစ်ခွန်းကိုမှ မပြောနိုင်ခဲ့။ )
သစ်သားအဖုံးကို ပြန်လည်ကာ ဖုံးပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် လက်ကို ဂရုတစိုက် ဆန့်ထုတ်ကာ လှည်းနံရံကို မှီလျက် အိပ်ငိုက်နေသူအား ပွေ့ဖက်လိုက်၏။ သူ့မျက်ဝန်းအောက်ခြေတွင် မှောင်မိုက်မှုအချို့ ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။
ယွင်ချင်းစီ နိုးလာသည့်အခါ သူသည် ကျန်းရှင်းနန်းဆောင်သို့ ရောက်နေကြောင်း သတိပြုမိလိုက်သည်။ ကျယ်ဝန်းလှသည့် နဂါးကုတင်ပေါ်တွင် အိပ်စက်နေကာ တစ်ဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ လီယင်းကို မတွေ့ရ။ အိပ်ယာဘေးရှိ လိုက်ကာစများကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပိတ်ထားကာ သစ်သားသေတ္တာကိုလည်း သူ့နံဘေးတွင် ထားထားပေးသည်။ သူ ဂရုတစိုက် ဖန်တီးခဲ့ပါသည့် ကြွေထည်တစ်စုံမှာ သေတ္တာထဲတွင် ဘေးရန်ကင်းစွာ တည်ရှိနေသည်။
ယမန်နေ့ညက ဟန်မဆောင်နိုင်လောက်အောင်ပင် အိပ်ချင်ငိုက်မြည်းခဲ့ရာ ဤကြွေထည်ကို ယူလာပေးသူမှာ လီယင်းသာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
သူ့အနေဖြင့် စကားကို ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မပြောလို။ အဝတ်အစားလဲရန် အိပ်ယာမှ ထလာစဉ် လီယင်းကလည်း တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် သူ့အနား ရောက်လာကာ ပြောလိုက်သည်။
