Chapter 43
သူက များများစားစား မပြောခဲ့။
ဧကရာဇ်ငယ်လေးက အင်္ကျီလက်တို့ကို ဆွဲထားကာ အတော်ကြာသည်အထိ ပြန်မဖြေတော့ပေ။
ထိုအချိန်က အမတ်ချုပ်ယွင်သည် လီယင်းမှာ သူ မင်းသားဘဝကကဲ့သို့ ဆရာနှင့်အတူတူ ထိုင်ကာ စကားပြောလိုလေသလားဟု တွေးမိခဲ့ဖူးသည်။ လီယင်းသာ မေးခွန်းများ ရှိခဲ့ပါလျှင် သူ့ကို လမ်းညွှန်ပြနိုင်မည်ဖြစ်သည်။
သို့သော် ဧကရာဇ်ဘဝတွင်မူ မတူညီတော့။
တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး သတိကြီးကြီးထားကာ အနည်းဆုံး တစ်ဦးဦးကတော့ သဘောထား ပြောင်းလဲရတော့မည်ဖြစ်သည်။ အမတ်ချုပ်ယွင်က သူ့ကို စာသင်သားတပည့်အဖြစ် သဘောထားတော့မည် မဟုတ်သလို လီယင်းကလည်း သူ့ကို ဆရာအဖြစ် သတ်မှတ်တော့မည် မဟုတ်ချေ။
ဧကရာဇ်သည် တိုင်းပြည်တစ်ခုလုံးတွင် အမြင့်မြတ်အထူးကဲဆုံးသူဖြစ်ကာ သူ့လက်ထက်တွင် တိုင်းပြည် ကြီးပွားတိုးတက်လျှင် မျိုးဆက်များစွာတိုင် ချီးကျူးဂုဏ်ပြုခံရမည်ဖြစ်ပြီး သူ့လက်ထက်တွင် တိုင်းပြည်အခြေအနေ ယိုယွင်းပျက်စီးပါလျှင်မူ နောင်နှစ်ထောင်ပေါင်းများစွာ ကြာသည်အထိ သမိုင်းတွင် အမည်းစက် စွန်းထင်းနေမည်ဖြစ်သည်။
နှလုံးသားထဲတွင် မည်မျှပင် တွန့်ဆုတ်နေပါစေ ထီးနန်းကို ဆက်ခံလိုက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် လီယင်းအဖို့ ကြောက်ရွံ့စိတ်ကို စိုးစဉ်းမျှပင် ထုတ်ပြ၍ မရတော့ချေ။ သို့မဟုတ်ပါလျှင် မှူးမတ်ပြည်သူနှင့် ရန်သူများက သူ့ကို လေးစားကြောက်ရွံ့ကြတော့မည် မဟုတ်ချေ။
အနားတွင် ရှိနေသူများအနက် သူ့ကို မနာလိုမုန်းတီးသူများလည်း ရှိနေနိုင်သည့်အတွက် အတွေးအားလုံးကို ကိုယ့်စိတ်ထဲတွင်သာ သိုဝှက်ထားရပေမည်။ တစ်နေ့နေ့တစ်ချိန်ချိန်တွင် အစစ်အမှန်ဧကရာဇ်တစ်ပါးအဖြစ် အရွယ်ရောက်ကြီးပြင်းလာသည့်အခါ သူ၏ မနူးမနပ် အတွေးစနှင့် ရှက်ရွံ့ဖွယ် ဖြစ်ရပ်များကို သိထားသူအားလုံး သေလမ်းသို့ သွားကြရမည်ဖြစ်သည်။
ဘုရင်နှင့် အမတ်အကြား မနီးလွန်း၊ မဝေးလွန်း သင့်လျော်သည့် အကွာအဝေးတစ်ခု ခြားနားကာ ပြောသင့်သည်ကိုသာ ပြော၊ ဆွေးနွေးသင့်သည်ကိုသာ ဆွေးနွေးရပေမည်။
