Chapter 6
မိသားစုနှင့်အတူ ထမင်းလက်ဆုံ စားခြင်းမှအပ ယွင်ချင်းစီသည် မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်နှင့်မှ ကောင်းကောင်း မရင်းနှီးသေးချေ။ တစ်နေကုန် အိမ်ထဲတွင်သာ တစ်ယောက်တည်း အချိန်ကုန်နေကာ ပြီးခဲ့သည့် အတိတ်ဘဝတွင်လည်း အထီးကျန်ဆန်စွာသာ ကုန်ဆုံးခဲ့ရသည့်အတွက် အနည်းငယ် ရင်းနှီးလာစေရန် မလုပ်ဆောင်နိုင်သေးချေ။
မိသားစုဝင်များနှင့် အနည်းငယ် နီးကပ်လာခြင်းကြောင့် သူ့စိတ်အခြေအနေမှာ ယခင်ထက် လွန်စွာ ပြေလျော့လာရကြောင်းမှာမူ ထုတ်ပြောနေရန်ပင် မလိုအပ်ချေ။ ယွင်ချင်းစုက သူတို့ကို ယွင်ချင်းစီနှင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး နေခိုင်းသည့် ဖခင်ဖြစ်သူတွင် အခြားအကြံအစည်များ ရှိနေနိုင်သည်ဟုလည်း တပ်အပ်မပြောရဲ။ ယွင်ချင်းစီကို နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ပျော်ရွှင်အောင် ထားခြင်းအားဖြင့် သူတို့ကို သူ၏ အရင်းနှီးဆုံးသူများအဖြစ် သတ်မှတ်လာကာမှ ...
လီယင်းကို စွန့်ခွာရန် ဖျောင်းဖျကြမည်ဖြစ်သည်။
ယွင်ချင်းစုမှာ အနည်းငယ် တုန့်ဆိုင်းနေဆဲပင်။ မိခင်ဖြစ်သူ သေဆုံးသွားပြီးနောက် ယွင်ချင်းစီသည် ယွင်မိသားစုနှင့် ဆက်ဆံရေးး ဖြတ်တောက်ခဲ့ကာ ယခု အပြင်လူများ၏ အနိုင်ကျင့်ခြင်းကို ခံရကာမှသာ ဖခင်နှင့် အစ်ကိုဖြစ်သူများကို လာရှာပေတော့သည်။
ဘာဖြစ်လို့များ ပြန်လာနေသေးတာလဲ ...
ကုလားထိုင်ကို လှည့်ကာ ညီဖြစ်သူ၏ ကျေနပ်နေသည့် မျက်နှာကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
သူ ယွင်ချင်းစီ အနားသို့ကပ်ကာ စပ်စုလိုသည်က တစ်ဝက်၊ စကားစ ရှာသည်က တစ်ဝက်ဖြင့် ထုတ်မေးလိုက်သည်။
“ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ ...”
“အရောင်ဆိုးဆေး လုပ်နေတာ ...”
သူက အလေးအနက် ရှင်းပြလိုက်သည်။
“ဒီပန်းဝတ်ရည်က တော်တော်လေး အရောင်တောက်တော့ ကြွေထည်တွေပေါ်မှာ သုံးလို့ရတယ် အပူချိန်ကိုသာ ကောင်းကောင်း ကိုင်တွယ်နိုင်ရင် မီးဖုတ်ပြီး ထွက်လာတဲ့ ကြွေထည်ရဲ့ အရောင်က တော်တော်လေး လင်းတယ် ...”
