Chapter 30
"ဘယ်သူ လုပ်ရဲသလဲ ..."
ယွင်ချင်းစီ၏ အသံကို ကြားရကာမှ ဆူပွက်နေသော လီယင်း၏ စိတ်အစုံတို့ ပြန်လည်တည်ငြိမ်လာတော့သည်။ လက်ချောင်းတို့ကို တင်းတင်းဆုပ်ကာ သူ့ဘက်လှည့်ပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် မေးလိုက်သည်။
"သူ့ကို ကာကွယ်ပေးချင်နေတာလား ..."
ယွင်ချင်းစီက ဖြူလျော်နေသော ဗျပ်စောင်းတီးသူကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ မျက်လွှာချလျက် နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွင် သွေးများ တရစပ် စီးကျနေသည်မှာ လွန်စွာ သနားဖွယ်ကောင်းလှသည်။
အနားသို့ ခပ်သွက်သွက်သွားကာ သူ့ကို ထူမ ပေးရန် ပြင်လိုက်သော်ငြား လက်တစ်ဖက်၏ ဟန့်တားခြင်းကို ခံလိုက်ရ၏။
ယွင်ချင်းစီက တစ်ခဏမျှ ကြောင်အသွားပြီးကာမှ သူ့ကြောင့် ရွမ်လျန်မှာ လုံလောက်သည်ထက်ပင် ပိုမိုကာ ဒုက္ခခံရပြီးဖြစ်ကြောင်း သတိရသွားသည့်အတွက် လက်ကိုသာ လွှတ်ချလိုက်တော့သည်။
ဘေးနားရှိ ရွမ်လျန်က မနည်းအားတင်းကာ ဒူးပြန်ထောက်၍ အက်ကွဲနေသော အသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
"ဒီငယ်သားမှာ အပြစ်ရှိ ..."
"မင်းက ဘာပြစ်မှုကို ကျူးလွန်လို့ အပြစ်ရှိတာလဲ ..."
ယွင်ချင်းစီက မေးကို မြင့်မြင့်မြှောက်ကာ လီယင်းကို အေးစက်စွာ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
"လျှိုလူကြီးမင်း အရှင်က ကိုယ်ထိလက်ရောက် အပြစ်ပေးပြီးပြီဆိုတော့ ရွမ်လျန်ကို တော်ဝင်ဆေးရုံကို ခေါ်သွားပြီး စစ်ဆေးပေးဖို့ လူကြီးမင်းကိုပဲ အကူအညီ တောင်းရတော့မယ် တကယ်လို့ တစ်ခုခု လွဲချော်သွားရင် ..."
သူက တစ်ခွန်းချင်း ပြောလိုက်သည်။
"ဒီဧကရီက အရှင့်ကို စွန့်ခွါပြီး ပျင်းစရာကောင်းတဲ့ နန်းတော်ထဲမှာ မနေတော့ဘူး ..."
ဓားစာခံတစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝကို လုံးဝ မနေနိုင်တော့ဘူး ...
လီယင်း၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံး မည်းမှောင်သွားတော့၏။
ယွင်ချင်းစီမှာ လွန်စွာ သဘောတွေ့သွားတော့သည်။
လီယင်းက သူ အမတ်ချုပ်စံအိမ်ကို ပြန်မှာတော့ တကယ် ကြောက်တဲ့ပုံပဲ ...
