Chapter 15
နန်းမြို့တော် ထိုက်ချီနန်းဆောင် ...
ဧကရီမယ်တော်ကြီးက ကောင်းမွန်စွာ ထိန်းသိမ်းပြုပြင်ထားသော လက်တို့ဖြင့် သစ်ကိုင်းခြောက်များအား ဖြတ်တောက်ရင်း အပင်အား စိတ်ရှည်လက်ရှည် အကိုင်းချိုင်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“အရှင်က အမတ်ချုပ်အိမ်တော်ကို နောက်တစ်ခါ ကြွချီသွားပြန်ပြီလား ...”
ဘေးတွင် ရပ်နေသည့် သူမ၏ အနီးကပ်အစေခံ ချင်ယန်က ခေါင်းကို ငုံ့လျက် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“အမတ်ချုပ်အိမ်တော်ကို ခဏခဏကို သွားနေတာပါ ...”
“သူ မရူးသေးတာ မဆန်းတော့ပါဘူး ...”
သူမက ပြက်ရယ်ပြုလိုက်သည်။
“သူ ဒီတစ်ခေါက် ကံကောင်းသွားတယ် ဧကရာဇ်က သူ့ဆီကို ခဏခဏ အပြေးလေး လာနေတာဆိုတော့ ကောင်းကင်ပေါ်အထိ ရောက်အောင်ကို မြှောက်စားခံနေရတာပဲ ...”
ချင်ယန်က လှောင်ပြောင်ရယ်မောလိုက်သည်။
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက အမတ်ချုပ်အိမ်တော်ရဲ့ အငယ်ဆုံးသားပဲဟာ တဇွတ်ထိုးနိုင်တာ သိပ် မထူးဆန်းပါဘူး ...”
“အသုံးမကျလိုက်တာ ..."
ကတ်ကြေးကို စင်ပေါ် ပစ်တင်ကာ တစ်ဖက်သို့ လှည့်လာသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ချင်ယန်က သူမ၏ လက်ကို အဝတ်တစ်စဖြင့် ချက်ခြင်း သုတ်ပေးလိုက်သည်။
“အလွယ်တကူ ရလာတဲ့ အလိုလိုက်ခံရမှုက သဘောကျစရာ မကောင်းဘူးလေ အရှင်က ဒီအမှန်တရားကို မသိတော့ သိက္ခာကျစရာ လုပ်ရပ်တွေကို လုပ်နေတော့တာပဲ ...”
“ဒီတစ်ခေါက် ဧကရီက သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကို လှီးပစ်တော့ အရှင်လည်း တော်တော်လေး ထိတ်လန့်သွားတယ် ထင်ပါတယ် ...”
“ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့အနေနဲ့ သွားခေါ်ဖို့တော့ လိုနေတုန်းပဲလေ ကျိုးကျောက်ရဲ့ ဒဏ်ရာရော ဘယ်လိုနေသေးလဲ ...”
“သူက အရှင်ကြောင့် တော်တော်လေး ထိတ်လန့်သွားပါတယ် ...”
“အရှင်က သူ့အရေးကိစ္စတွေမှာ အိုက်ကျား ဝင်ပါတာကို ဘယ်တုန်းကမှ မကြိုက်ခဲ့ဘူးလေ ဒါတောင် ကျိုးကျောက်က ဒီအကြောင်း ထုတ်ပြောရဲတာ ... အသက်ရှင်နေတာကို ကံကောင်းတယ်မှတ် ...”
