Chapter 41
ယွင်ချင်းစီက သမ်းဝေရင်း လီယင်း သူ့ကို ကုတင်ပေါ် တင်ပေးသည်ကို အသာတကြည် ခွင့်ပြုထားလိုက်သည်။ လွန်စွာ အိပ်ငိုက်နေသည့်အတွက် စကားပင် မပြောလိုတော့ပေ။
လီယင်းက ပုဝါတစ်ထည်ဖြင့် သူ့ကို ခြောက်သွေ့အောင် သုတ်ပေးပြီးကာမှ အတွင်းဝတ်အင်္ကျီတစ်ထည် ယူလာစေကာ ကိုယ်တိုင် ဝတ်ပေးလိုက်သည်။
ယွင်ချင်းစီကလည်း မငြင်းမဆန်။ မျက်လုံးတို့ကို တစ်ဝက်ခန့်သာ ဖွင့်ထားသည့် သူ့ပုံစံမှာ လီယင်း၏ လက်ထဲတွင် ကြွေထည်အရုပ်လေး တစ်ခုနှယ်ပင်။
အပြုစုခံနေရသည့် အခြေအနေကို အခွင့်ကောင်းယူကာ လှဲချလိုက်၏။ ရှည်လျားကာ အနည်းငယ် စိုစွတ်နေသော ဆံပင်များက ခေါင်းအုံးပေါ် ပြန့်ကြဲကျသွားသည့်အတွက် ကျောက်စိမ်းကဲ့သို့ ချောမွတ်ကာ အနာအဆာကင်းမဲ့သော မျက်နှာလေးကို အတိုင်းသား မြင်လိုက်ရတော့သည်။
လီယင်းက သူ့လက်ထဲသို့ အနွေးအိတ်ကို ထည့်ပေးရင်း ဆံပင်တို့ကို နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်သုတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ယွင်ချင်းစီကမူ လူးလှိမ့်ကာ သူ့ဖက်သို့ လှည့်လာလိုက်သည်။ အသက်ရှူသံတို့က တိုးဖွညင်သာစွာဖြင့် ထွက်ပေါ်လာ၏။
ဤမျှရှည်လျားသော ဆံပင်ရှည်ကို ခြောက်သွေ့စေရန် နာရီဝက်မျှဖြင့် မလုံလောက်ချေ။ လက်ထပ်ပြီးကာစ နှစ်နှစ်အတွင်း လီယင်းသည် ဤအခြင်းအရာကို တာဝန်ယူ ဆောင်ရွက်ပေးခဲ့သော်လည်း ပြီးခဲ့သည့် နှစ်နှစ်အတွင်းတွင်မူ ယခုမှ ပထမဆုံးအကြိမ် ပြန်လည်လုပ်ပေးခြင်း ဖြစ်ပေသည်။
ကျင်းဟွမ်နှင့် ရင်ရှီတို့က တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အပြန်အလှန် စိုက်ကြည့်ကာ ဧကရာဇ်နှင့် ဧကရီသည် မူလအခြေအနေအတိုင်း ပြန်လည်သင့်မြတ်သွားပြီဟု ကောက်ချက်ချလိုက်ကြသည်။
"အရှင် ဒီအစေခံတွေကိုပဲ လုပ်ခွင့်ပေးပါ ..."
"သွားပြီး အနားယူကြတော့ ..."
သူတို့နှစ်ဦးလည်း ဦးစွာ ထွက်သွားလိုက်ရတော့သည်။
လီယင်းက ယွင်ချင်းစီ၏ ဆံပင်ကို စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖြင့် ခြောက်သွေ့သည်အထိ သုတ်ပေးကာ သူ့လက်ချောင်းများဖြင့်ပင် ဦးရေပြားကို စိုစွတ်ခြင်း ရှိမရှိ စမ်းသပ်လိုက်သေးသည်။ ထို့နောက်တွင်မှာ ပုဝါကို ဘေးချကာ ခေါင်းဘီးဖြင့် ဆံပင်အဖျားပိုင်းတို့ကို ဖြီးသင်ပေးလိုက်သည်။
