Chapter 28
လှည်းက အသံတိတ်ဆိတ်နေသည့် နောက်ဖေးလမ်းကြားကို ဖြတ်ကာ စည်ကားသိုက်မြိုက်လှသော လမ်းမတန်းဘက်သို့ ရောက်ရှိလာတော့သည်။ ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ဆူညံပွက်လောရိုက်နေသော်ငြား လှည်းအတွင်းမှာမူ လွန်စွာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လှ၏။
လီယင်းက ယွင်ချင်းစီဘေးတွင် ထိုင်ကာ သူ့ကို အကဲခတ်နေလိုက်သည်။ ထို့နောက် အကြည့်တို့က ပေါင်ပေါ် တင်ထားသည့် ယွင်ချင်းစီ၏ လက်တို့ထံ ကျရောက်သွားတော့သည်။
အဝကျယ် အင်္ကျီလက် အနည်းငယ် ရွေ့လျားသွားကာ သူ့လက်ဖဝါးကို ယွင်ချင်းစီ၏ လက်များပေါ်သို့ အုပ်မိုးလိုက်သည်။
ယွင်ချင်းစီက မျက်လွှာချလျက် သူ့လက်များကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း တွန်းဖယ်လိုက်၏။
အတော်ကြာ တိတ်ဆိတ်နေပြီးကာမှ လီယင်းက ပြောလိုက်သည်။
"ဘာလို့ စိတ်ပျက်နေရတာလဲ ..."
ယွင်ချင်းစီက သူ့ကို တစ်ခဏမျှ စိုက်ကြည့်နေလိုက်၏။ ယခုလက်ရှိ လီယင်းကို သူ့အနေဖြင့် လုံးဝ မရင်းနှီးတော့ဟု တွေးမိသွားတော့သည်။
ဒါကို ဘယ်လိုဖြစ်လို့ သူ့အတွက်(ယွင်ချင်းစီ) လုပ်ပေးနိုင်ရတာလဲ ...
ယွင်ချင်းစီက နှုတ်ခမ်းတို့ကို ကိုက်ကာ မျက်ခုံးပင့်လျက် ပြောလိုက်သည်။
"အရှင် အရှင်က တကယ်ကို ရက်စက်တာပဲ ..."
လီယင်း၏ လက်ချောင်းတို့ မသိမသာ တုန်ရီကာ တစ်ခဏမျှ ကြာကာမှ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
"မင်းက ကိုယ့်ကို အပြစ်တင်နေတာပဲ ..."
"မလုပ်ဝံ့ပါဘူး ..."
ယွင်ချင်းစီက ပြောလိုက်သည်။
"အရှင်က ကျွန်တော့်ကိုယ်စား အမျက်ထွက်ပေးတာကိုတောင် ကျေးဇူးမတင်ရသေးတာ ဘယ်လိုလုပ် အရှင့်ကို အပြစ်တင်ရဲပါ့မလဲ ..."
လီယင်းက အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူလျက် ပြောလိုက်သည်။
"ကိုယ့်ကို အပြစ်မတင်ဘူးဆို ဘာလို့ ရှောင်ဖယ်နေရတာလဲ ..."
ယွင်ချင်းစီက သူ့ကို အတော်ကြာ စိုက်ကြည့်နေပြီးကာမှ ရုတ်ချည်း နူးညံ့ညင်သာစွာ ပြောလိုက်သည်။
