Chapter 36
လီယင်းက မချိတင်ကဲ ပြောလိုက်သည်။
"မထိနဲ့ ..."
လျှိုကျီရူက ကူကယ်ရာမဲ့စွာဖြင့် လျှောက်တင်လိုက်၏။
"အရှင် ဒါက အရှင့်ရဲ့အစေခံ လျှိုကျီရူလေ တကယ်လို့ အရှင်သာ အဝတ်အစား မလဲရင် အအေးမိသွားပါလိမ့်မယ် ..."
"မလိုဘူး ..."
လီယင်းက တစ်ဖက်လှည့်ကာ ခေါင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ပြောလိုက်သည်။ သူ့အသံမှာ အနည်းငယ် အက်ကွဲနေ၏။ ။
"မလိုဘူး ..."
ယွင်ချင်းစီက အသီးဖျော်ရည်ခပ်နွေးနွေးကို တစ်ငုံသောက်ရင်း မျက်လုံးတို့ကို ပင့်ပြလိုက်သည်။ လျှိုကျီရူက သူ့ကို ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် လျှောက်တင်လိုက်၏။
"ဧကရီ .. အရှင်မြင်တဲ့အတိုင်း ..."
"မင်းတို့ နှစ်ယောက် သူ့ကို ဖိချုပ်ထားလိုက် ..."
သူက ကျင်းဟွမ်နှင့် ရင်ရှီကို အမိန့်ပေးလိုက်သည်။
ကျင်းဟွမ်မှာ ၁၇ နှစ်သာ ရှိသေးပြီး ရင်ရှီမှာ ၁၅ နှစ်ပင် မပြည့်သေးရာ ယွင်ချင်းစီ၏ စကားတို့ကို ကြားလိုက်ရသည့်အခါ အနည်းငယ် စိတ်ဖိစီးသွားတော့၏။ ယွင်ချင်းစီက သူတို့ကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
"လုပ်လေ ..."
ရှေ့သို့တိုးကာ လီယင်းကို ဖိချုပ်ထားရုံမှအပ ရွေးစရာ မရှိတော့ချေ။ လီယင်းမှာ ခေါင်းကိုက်ဝေဒနာကို ပြင်းစွာ ခံစားနေရရာ အနားသို့ တစ်ယောက်ယောက် ချဉ်းကပ်လာကြောင်း သတိပြုမိလိုက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် အင်္ကျီလက်ကို ပြင်းထန်စွာ လွှဲယမ်းလိုက်၏။ မိန်းမစိုးငယ်လေး နှစ်ဦးလုံး ကြမ်းပေါ်တွင် ထပ်လျက်သား လဲကျသွားကာ ရင်ရှီမှာ နာကျင်မှုကြောင့် မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့သွားရတော့သည်။
လျှိုကျီရူက သူ့ကို တိတ်တဆိတ် အချက်ပြသည်ဟု ကောက်ချက်ချကာ ကုတင်ပေါ်တွင် နာကျင်မှုကို အလူးအလဲ ခံစားနေရသူအား ငေးကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
"အရှင် ဘာများ လိုချင်လို့ပါလဲ ..."
"ငါ့ကို မထိနဲ့ ..."
