Chapter 21
လီယင်းက တည်ငြိမ်စွာဖြင့် လှည့်ထွက်သွားရင်း ပြောလိုက်သည်။
“မနက် မိုးမလင်းခင်အထိ ဘယ်သူမှ ချောင်ယန်နန်းဆောင်ထဲကနေ ထွက်ခွာခွင့် မပြုဘူး ...”
ယွင်ချင်းစီ၏ မှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် ယခုလက်ရှိသူသည် နူးညံ့ညင်သာကာ ကြင်နာတတ်သည့် မင်းကောင်းမင်းမြတ်တစ်ပါးသာ ဖြစ်နေသေးသည့်အတွက် နတ်ဆိုးသားရဲတစ်ကောင်အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိနေသည်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာမြင့်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်းကို မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ သိခွင့်မပြုနိုင်။
နေရောင်ခြည်တို့ တစ်ဖြည်းဖြည်း စတင်ထွက်ပေါ်လာမှသာ အရှေ့ဘက်ခန်းမဆောင်တွင် တစ်ညလုံး ဒူးထောက်ရ၍ ခြေထောက်ပင် မရှိတော့ဟု ခံစားနေရသူများ မနည်း ကုန်းရုန်းထလိုက်ရတော့သည်။
ကောင်းကင်ဘုံသားတော်ကို အပြစ်ပြုမိထားသည့် ရွမ်လျန်မှာ အများအကြားတွင် တစ်ယောက်တည်း ဖယ်ကြဉ်ခံထားရသည်။ အခြား ဂီတပညာရှင်များက တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် တွဲကာ လျှောက်လာသော်ငြား သူကမူ နောက်နားတွင် ကျန်ရစ်ကာ လက်တစ်ဖက်က တံခါးကို အားပြုလျက် ကျန်တစ်ဖက်က ဗျတ်စောင်းကို ကိုင်ကာ တစ်ဖြည်းဖြည်း လျှောက်လာခဲ့ရသည်။
ဗျတ်စောင်းသမား၏ ဆံနွယ်တို့က နံရံအနီပေါ် ပြန့်ကြဲနေကာ သူ့အမူအယာမှာလည်း အလွန်အမင်း တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားနေသည့်ဟန်။ နောက်တွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သည့် ချောင်ယန်နန်းဆောင်ကို နက်နဲစွာ စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။
အရှင်က သတင်းတွေထဲက ဧကရာဇ်နဲ့ မတူသလို ဧကရီကလည်း ကောလဟာလတွေထဲကလို မဟုတ်ဘူးပဲ...
(ဘာအမှားမှလဲမလုပ်မိပဲနဲ့နော်🥺)
........
ယမန်နေ့က သောက်ခဲ့သည့် ဝိုင်၏အစွမ်းကြောင့် ယွင်ချင်းစီသည် နေ့လည်သုံးနာရီခန့်အထိ အိပ်မောကျသွားခဲ့သည်။ သူနိုးလာချိန်တွင် ချောင်ယန်နန်းဆောင်တစ်ခုလုံး သန့်ရှင်းထားပြီးဖြစ်ကာ မျက်လုံးကို ပွတ်လိုက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် မျက်နှာသစ် ဆေးကြောရန် ကူညီပေးမည့် အစေခံများ ရောက်လာ၏။ထိုစဉ် ရင်းနှီးနေသည့် ရနံ့တစ်ခုကို ရလိုက်သည်။ စိမ်းပြာရောင်ချို အမွှေးအိုး ...
