Chapter 5
ယွင်ချင်းစီသည် သူတို့ ထိမ်းမြားပြီးကာစက လီယင်း ပေးအပ်ခဲ့သည့် ကတိစကားကို တစ်ရက်မျှပင် မေ့မပစ်ခဲ့။ နောက်ပိုင်း ကြင်ယာတော်တစ်ပါး တင်မြှောက်ပြီးလေတိုင်း လီယင်းက ထိုသူများအား ချစ်ကြိုက်သွားမည်ကို ကြောက်ရွံ့ခဲ့ရသည်။ ထိုသို့ ခံစားမိလေတိုင်း လီယင်းက သူသည်သာ ဧကရီ၊ ထိုကြင်ယာတော်များမှာ အတုအယောင်မျှသာ ဖြစ်သည်ဟု နှစ်သိမ့်ပေးလေ့ ရှိပေသည်။
ထို့နောက် အရာအားလုံး ပြောင်းလဲသွားတော့၏။ နှစ်ဦးအကြား ချစ်ခြင်းတရားနှင့် ကတိစကားတို့ကို အမှတ်ရသူမှာ သူတစ်ဦးတည်းသာ ဖြစ်ပေသည်။ လီယင်းကို သာမန်ခင်ပွန်းတစ်ဦးအဖြစ်သာ မှတ်ယူထားသော်လည်း လီယင်းကမူ သူ့ကိုယ်သူ တိုင်းပြည်အုပ်စိုးသူအဖြစ်သာလျှင် ထာဝစဉ် ခံယူထားပေသည်။
ဤဘဝတွင်မူ သူသည် လီယင်း၏ သရုပ်မှန်ကို အမြဲ သတိရနေကာ သူနှင့် အတတ်နိုင်ဆုံး အငြင်းမပွားဘဲ နေထိုင်ရန်သာ ကြိုးစားတော့မည်ဖြစ်သည်။
လက်ရန်းကို လက်ထောက်မိသွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ခါးတို့ကို ဆန့်တန်းလိုက်၏။
နီးနီးကပ်ကပ် ရပ်နေခြင်းဖြစ်ရာ ပုခုံးစွန်းတို့ ထိကပ်နေသည့်အတွက် နှင်းမှုန်တို့ကို သယ်ဆောင်လာသည့် လေရူးပင်လျှင် ဦးတည်ရာ ပြောင်းလဲလိုက်ရတော့သည်။
လီယင်းက စကားတစ်ခွန်းကို ချန်ရစ်ကာ ထွက်ခွာသွားလိုက်တော့သည်။
“ကောင်းပြီ ...”
လျှိုကျီရူကလည်း သူ့နောက်မှ ခပ်သုတ်သုတ် လိုက်လာရင်း လေသံကို မြှင့်ကာ ပြောလိုက်တော့သည်။
“အရှင်မင်းကြီး ပြန်ကြွ ...”
“တိတ်စမ်း ....”
လီယင်းက ပြောလိုက်သည်။
လျှိုကျီရူက ချက်ခြင်း အသံတိတ်ကာ ခေါင်းကို ငုံ့လျက် သူ့နောက်မှ ခပ်သွက်သွက် လိုက်လာတော့သည်။
စင်္ကြန်လမ်းမှ ချောင်းကြည့်နေသည့် ကျိုးကျောက်မှာမူ သူ့အကြည့်တို့ကိုပင် မယုံနိုင်တော့။
အရှင်က တကယ်ကြီး ယွင်ချင်းစီကို လာခေါ်တယ် ပြီးတော့ သူ့ကို ပြန်ခေါ်ဖို့ သပ်သပ်နဲ့တင် ဒီအထိ ရောက်လာတာ ...
