Chapter 35
များမကြာမီ ဂီတပညာရှင်များ ရောက်လာကာ လှပသည့် အကသမားများလည်း အတူတူ လိုက်ပါလာ၏။ မျက်စိပသာဒဖြစ်လှသည့် ဟင်းလျာများကိုလည်း စားပွဲအပြည့် ခင်းကျင်းထားကာ ယွင်ချင်းစီက အခင်းပါထိုင်ခုံတွင် လီယင်းနှင့်အတူ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဂီတပညာရှင်များထံ အကြည့်ရောက်သွားသည့်အခါ ယွင်ချင်းစီက အနည်းငယ် ကြောင်အသွား၏။
"ရွမ်လျန် .. ဘယ်လိုဖြစ်လို့ မင်းက ပါလာရပြန်တာလဲ ..."
ရွမ်လျန်က မတ်တပ်ထရပ်ကာ အရိုအသေပေး၍ ပြောလိုက်သည်။
"ဧကရီက ကျွန်တော်တို့ အကုန်လုံးကို တွေ့ချင်တယ်လို့ ထင်တဲ့အတွက် ကျွန်တော့်ဆရာက ဒီငယ်သားကိုပါ ခေါ်လိုက်တာပါ ..."
သူက အနည်းငယ် တုန့်ဆိုင်းသွားသည့်ဟန်။
"တကယ်လို့ ဧကရီသာ ကျွန်တော့်ကို မတွေ့ချင်ရင် ..."
"မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး ..."
ယွင်ချင်းစီက ကတိုက်ကရိုက် ပြောလိုက်သည်။
"တွေ့ချင်ပါတယ် ဒါပေမယ့် မင်းရဲ့ ဒဏ်ရာကို စိုးရိမ်လို့ ..."
သူ့ကို ဖျတ်ခနဲ လှမ်းကြည့်လာသည့် လီယင်းကြောင့် ရွမ်လျန်လည်း အနည်းငယ် မျက်နှာချိုသွေးကာ သတိကြီးကြီးထား၍ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"ဧကရီရဲ့ ကြင်နာပေးမှုအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ..."
ထို့နောက် ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့်အုပ်ကာ အကြိမ်အနည်းငယ်ခန့် ချောင်းဆိုးလိုက်သည့်အခါ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်း၌ သွေးစအချို့ ကပ်ငြိလာ၏။ သူ့နှုတ်ခမ်းမှာ လွန်စွာ ဖြူလျော်နေရာ ထိုသွေးစ အနည်းငယ်ကပင်လျှင် များစွာ သိသာနေပေသည်။
ယွင်ချင်းစီက ချက်ခြင်း မတ်တပ်ရပ်ကာ စိုးရိမ်တကြီး မေးလိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ..."
လီယင်းက လွန်စွာ သုန်မှုန်စွာဖြင့် ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်သည်။
"ရွမ်လျန်အနေနဲ့ နေလို့ထိုင်လို့ အဆင်မပြေရင် ပြန်ပြီး အနားယူလို့ ရတယ် ..."
ရွမ်လျန်က စောင်းကြိုးကိုပင် ထိကိုင်ထားပြီးပြီဖြစ်ရာ ထိုစကား ကြားလိုက်ရသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ယွင်ချင်းစီကို မော့ကြည့်မိတော့၏။ လီယင်းက အခြေအနေနှင့် လျော်ညီစွာ နေထိုင်သည်မှာ ရှားပါးလှရာ ယွင်ချင်းစီက သဘောတူမည်ပြုလိုက်သော်လည်း ရွမ်လျန်က သူ့ကို ရီဝေစွာ စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
