YOUR QUEEN || MATA

•16•

Zdecydowałyśmy przejść się pieszo do mieszkania Anastazji. Dziewczyna mieszka niedaleko centrum miasta w apartamencie.

Czy to dobry pomysł żebym teraz tam szła? Obydwie rodziny się lepiej poznają, sytuacja w domu może być trochę napięta. Nie jestem pewna czy to odpowiedni moment żebym się tam zjawiła. Uwielbiam mamę brunetki, zawsze dużo z nią gadałam. Jak z koleżanką. Teraz mam obawy co do tego, ale nie wycofam się.

—Stresujesz się?-spytała.

—Dobrze wiesz jak bardzo stresuje mnie poznawanie nowych osób. To się chyba nigdy nie zmieni, niestety- odpowiedziałam szczerze.

—Będzie dobrze, Andrzej i Piotrek są na prawdę spoko. Na początku byłam negatywnie nastawiona do wizji spędzenia wspólnych Świąt, ale teraz cieszę się że to właśnie z nimi spędzę Święta.

Po kilku minutach spaceru byłyśmy na miejscu. Pod drzwiami z numerem szesnaście. Weszliśmy do mieszkania, było bardzo cicho. Co mnie zdziwiło. Zdjęłam buty oraz płaszcz i poszłam w ślady mojej przyjaciółki. Kierowaliśmy się w stronę salonu z którego dobiegał dźwięk telewizora.

Spojrzałam na kanapę na której leżały trzy osoby - pani Agnieszka, Andrzej i to jest pewnie ten Piotrek. Oglądali coś w telewizji, ale gdy usłyszeli kroki spojrzeli w naszą stronę.

Przywitaliśmy się z każdym i szybko poszliśmy do pokoju przyjaciółki.

—Boże jak on na ciebie patrzył!- powiedziała zafascynowana Anastazja.

Fakt podczas poznawania Piotrka, nie spuścił ze mnie wzroku. Był na prawdę przystojny i mega wysoki. Nie wiem miał z 190 cm. Był wyższy niż Michał.

—Wiem i poczułam się niezręcznie- przyznałam siadając obok brunetki na łóżku.

—A podoba ci się?- spytała.

—Przyznaje, jest przystojny ale raczej nic z tego o czym myślisz.

—Mieszka w Warszawie, jest fajny i przystojny. Idealny dla Ciebie!- mówiła tak głośno że chyba w salonie ją słyszeli.

—Podoba mi się Michał- wyznałam zgodnie z prawdą.

—Oh Lena, Michał zdecydowanie nie zasługuje na bycie twoim chłopakiem. W głowie mu tylko imprezy i dziewczyny- powiedziała.

Jej słowa mnie zabolały, ponieważ wszystko co powiedziała było przykrą prawdą.

—Ja wiem, ale mam wrażenie że poznałam jego drugą stronę. Stronę fajnego i wrażliwego chłopaka. Uwielbiam z nim spędzać czas i myśle tylko o nim. Łudzę się że uda mi się coś z nim stworzyć- powiedziałam to co myślałam od dawna.

—Biedna- powiedziała Anastazja i mnie przytuliła.

—Musisz znaleźć sobie kogoś innego, na przykład Piotrka. Nowy chłopak pozwoli ci zapomnieć o Michale. To będzie ciężkie, ale musisz spróbować kochana- mówiła pocieszająco.

Miała cholerną racje, nowy chłopak pozwoli mi przestać myśleć o Michale. I wszystko wróci do normy. Przyjaźń damsko męska nie istnieje, zawsze któraś strona się zakocha i w tym przypadku, ja jestem tą osobą. To strasznie boli.

W końcu z Anastazją porzuciłyśmy rozmowę o chłopakach i włączyłyśmy „Mean Girls" . Nasz ulubiony film. Oglądamy go przed każdymi Świętami.
To taka nasza mała tradycja.

W trakcie oglądania film ktoś zapukał do drzwi pokoju Anastazji. Po chwili do pokoju zajrzał Piotrek.

—Jesteście głodne?- spytał.

—Tak, a co?- spytała przyjaciółka, podczas gdy ja obserwowałam chłopaka.

Wysoki, dobrze zbudowany blondyn z zielonymi oczami, ubrany w szary dres z Nike. Wygląda jak przeciwieństwo Michała. Piotrek jest jak golden retriever boy, a Michał jest jak doberman boy. Okej, dość porównywania ich.

—Zamówiłem pizzę, jest w kuchni- powiedział i uśmiechnął się nie śmiało, ponieważ zauważył jak intensywnie na niego patrzę.

—Okej, Lena przyniesiesz mi kawałek?- spytała retorycznie brunetka.

—Dobra- powiedziałam i wyszłam z pokoju. Poszłam w ślady blondyna, który kierował się do kuchni.

—Jesteś z Krakowa? - spytał blondyn opierając się rękoma o blat.

—Tak, ale mieszkam w Warszawie bo tam
się uczę, a ty?- spytałam znając doskonale odpowiedź.

—Ja studiuje w Warszawie, możemy się kiedyś spotkać na jakieś jedzenie w stolicy.
Co ty na to?- spytał i podał mi dwa
talerze z pizzą.

Okej, zdziwiło mnie jego pytanie. A czy właśnie nie tego oczekiwałam?

—Jasne, musimy się spotkać.

****
Proszę o polubienia dla motywacji!🫶🫶
Dziś rozdział nieco przed czasem.