Shoto'nun ağzından
Hastaneden çıkalı 3 gün oluyor. Uyandıktan sonra bir hafta daha orada kaldım. Şu an yurttayım.
10 gün.
Tüm bu zaman içerisinde yaşayacağımı hiç düşünmediğim bir şey yaşadım.
Endevour artık yoktu.
Gecelere kadar bana işkence eden adam, ailemi parçalayan, abimin ve annemin kendi elleriyle sonunu getiren babam.
"...Artık daha fazla acı çekmeyeceksiniz, prenses bey."
Yıllardır içimde yanıp duran o intikam ateşi sönmüştü.
Onun sonunu getirmeme gerek kalmadan kendisi kendi sonunu getirmişti, beraberinde de sorunları...
Henüz dünyaya duyurulamayacak kadar ciddi bir sorundu bu.
Bir haftadan uzun bir süredir etrafta olmaması hem kötülüğü hem de merakı iyice arttırmıştı.
İnsanlar soru soruyordu. Her an.
Bir süredir okulda olmamam da dikkat çekmiş olmalı.
"Neden bir numaralı kahraman ortadan kayboldu?"
"En küçük oğlunun bir süre hastanede kaldığını duydum."
"Endevour'a bir şey olursa ne yapacağız?"
Bir sürü söylenti.
"Neden hiçbir şey söylemiyorsun?"
"Baban sana zarar mı verdi?"
"Babana zarar mı verdin?"
"Küçük bir çocuk gibi onu polise mi şikayet ettin?! Ha ha!"
All Might'ın vârisi olmam yeteri kadar göze batıyorken bir de bu...
Dayanamıyorum.
Kimse onun gerçekte kim olduğunu bilmiyor.
Tabii kimseyi suçlayamam bunun için ama...
Etrafımda yokken bile sorun çıkarabilmesi gerçekten rahatsız edici.
Her geçen gün daha da çok söylenti çıkıyor. Yolda yürürken, okuldayken, telefonuma birkaç saniyeliğine baksam bile...
Tek sorun söylentilerle de kalmıyor.
Kafamdaki sesler giderek daha da susmaz bir hâl alıyor.
Kendi başıma asla durduramıyorum ama nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde o benimleyken tüm sesler kesiliyor.
Her şeye rağmen Katsuki yanımda.
Sadece o da değil.
Diğer arkadaşlarım da sürekli destek çıkıyor.
Katsuki beni bir dakika bile yalnız bırakmamaya yemin etmiş resmen!
İlk kez.
Hayatımda ilk defa birisinin yanında kendimi gerçekten güvende hissediyorum.
Ama korkmuyor da değilim, tekrar ve tekrar terk edilmekten.
Biliyorum yapmaz.
Ama sesleri susturamıyorum.
Her geçen gün daha da artıyormuş gibi hissediyorum.
Tek başımayken kendimi yalnız hissedemeyeceğim kadar başımı ağrıtıyor.
Delirmek üzere miyim?
Her şey yoluna girecekken neden sanki daha kötüleri olacakmış gibi hissediyorum?
Oysaki Endevour her şeyi anlattı annemin ve abimin başına gelenleri bile.
Kurtulması imkansız.
Ama biliyorum ki bir numara bu kadar kolay hapse giremez.
Ne kadar berbat olsada, insanların ona ihtiyacı var.
Yani kısaca cezasını tam anlamıyla çekemeyecek hiçbir zaman.
.
.
.
Peki neden?... Bir anda her şeyi anlattı?
Bunun altında bir şey aramalı mıyım?
O günden sonra onu hiç görmedim.
Tekrar yüzleşmek zorunda kalacak mıyım?
Yıllardır yaşama amacım gerçekleşti. Şu an boşlukta gibiyim.
Ne yapmam gerek bilmiyorum.
Neden beni öldürmeye çalıştı bilmiyorum.
Ama böyle giderse ve sorularıma cevap bulamazsam her şey daha kötü olacak.
Hayır, düşüncelerimin beni esir almasına izin veremem biraz daha düşünürsem aklımı kaçıracağım.
Katsuki'ye ihtiyacım var.
Benim bir an önce onu görmeye ihtiyacım var.
.
.
.
Onun ismi kafamda dönüp dolanırken kapı açılıyor.
Kapının sesiyle düşüncelerimden sıyrılıveriyorum gelenin Katsuki olması umuduyla.
-Shoto yarım saattir sana sesleniyorum mutfaktan! Hadi bir an önce gel sana sormam gereken önemli bir şe-
Ve yanılmıyorum bu Katsuki.
-Katsuki!
Cümlesini tamamlamadan üstüne atlıyorum. Sonuçta bugün cumartesi ve yurtta sadece ben ve o var.
Yemin ederim bunu neden yaptığım hakkında hiçbir fikrim yok.
Sadece şu an ona ihtiyacım var.
Okuduğunuz için teşekkür ederimmm
**Kendinize iyi bakınız**
♡♡♡♡♡♡
ŞİMDİ OKUDUĞUN
What A Waste~ TodoBaku
FanfictionSen olmadan yaşadığım her an acı vermekten başka bir şeye sebep olmuyor. Ama artık sorun yok. Çünkü yanına geliyorum birazdan. Bencillik olduğunu düşünebilirsin, ben de farkındayım. Gerçek bir kahraman gibi ölmeliydim. Senin gibi. Ama... Olanlarda...
