Son Durak

aś-1; kayıp hayatlar

Her şey o gün başlamıştı, sadece bir anlık şeyle olanlar kaderimi değiştirecek olması beni derinden etkilemişti.

Ben Asaf Karadağlı, şimdi diceksinizdir sen kimsin?
Merhaba, kitappad kitap tanıtım ve destek grubumuza katılmak ister misin?

Tam yerinde bir soru olur çünkü artık bende bilmiyorum. "Her şey o gün başlamıştı. Sadece bir anlık bir şeydi ama o an, hayatımı sonsuza kadar değiştirecekti. Ben Asaf Karadağlı. Şimdi bana kimse 'Sen kimsin?' diye sormaz. Çünkü ben bile artık bilmiyorum. O gün, hayatımın anlamı, sevdamın adı ve benim kimliğim silindi..."

Kafayı yemiş diyorlar, bir kadın için delirdi, gibi bir çok söze magruz kaldım o sadece bir kadın değildi o benimdi, o bizdi, o benim doktorumdu.

O sadece bir kadın değildi. O, benim tüm dünyamdı. O benim hayatımın nedeni, nefes alıp vermemdi. Onun kayboluşu, ruhumu param parça etmişti. Onu kaybetmek, kendimi kaybetmek gibiydi eh bı bakıma kendimi de kaybetmiştim hiç bir şeyi hatırlamamıştım.

Ama her kayıp, her bir gerçeği ortaya çıkarır, değil mi? O bana gerçek bir savaşçı olduğumu hatırlattı." Ama hiç bir savaşçının savaşmadan önce kazandığı bir savaşı yoktur."

Bizim aşk hikayemiz farklıydı o özgür ruhu bir yere sığmıyordu bazı şeylere magruz kalıyorsa sevdiği bir şey vardır o yüzden susuyordur.

O benim her şeyimdi, her şeyimi alıp gitti, bu hiç adil değildi.

Sevgili doktorum, bizim aşk hikayemiz farklıydı.

10 yıl önce asafın ağzından...

Sabah telefonumun sesi ile kalktım, uyku sersemi telefonumu zor bela bulmuştum telefonumu, kimin aradığına baktım Afran atıyordu, bu saate ne olmuştu ki arıyordu bu adam?

"Ne oldu?" Sesim hâlâ uykudan boğuk çıkıyordu, cevap verirken arkadan gelen bebek sesi Afran'ın sesi ile karıştı, Afran'ın sesi sabahın o saatinde duyduğum ilk ses sayıla bilirdi.

"Bebek oldu, kapıyı açta içeri girelim da ıslandık" bebek mi? Ne bebeğiydi? Daha gün ışığı bile gelmemişken neyden bahsediyordu?

"Ne bebeği oğlum?"

"Onu sana sormalı Asaf hadi kapıyı aç!"

Bir şey demedim, Afran'ın rahat tavrı, içimdeki karmaşaya kontrast oluşturarak daha çekici hale geldi.

Sersem adımlarla alt kata indim, küçük masada olan suyu elime alıp ilerledim giderken içiyordum bir yandan.

Elimde ki bardağı kapının yanındaki küçük masanın yanına koydum ve kapıyı açtım.

Beni iterek içeri giren afran, bir adet bebek vardı, anlamamıştım hâlâ. Ne oluyordu?

Koltuğa geçtik ve bebeği karşı koltuğa koyduk ve ona baktık.

"Bu ne oğlum? "

"Bebek?"

"Onu bende görüyorum, nerde buldun bu bebeği?"

"Senin kapının önünde buldum, ağlıyordu."

Ayağı kalktım, puset'in yanına doğru ilerledim bebeği kucağıma alıp koltuğa bıraktım puset'in içine baktım tahmin ettiğim gibi mektup vardı, mektubu açarken hafif gerilmiştim, ellerim titriyordu. Sanki her kelime bir yıldızın düşüşü gibiydi. Okumaya başladım içimden

'merhaba Asaf -böyle başlıyordu mektup. O an , zaman durdu. Her kelime, bana ait olan geçmişi geri getirmeye çalışıyordu ama hafızam bu geçmişi red ediyordu,- bu kıza daha bakamıyorum ne olduğunu merak ediyor ve kızgınlık duyuyorsundur şu an haklısın, belki de o günü hatırlamıyorsundur ikimizde içmiştik ama sen daha çok içmiştin işte o gece her şey oldu o zaman bu kızımız oldu ilk başlarda kendim bakicagima soz vermiştim kendime ama olmadı ben her şeyi ayarlamış ve baska bir şehire taşınmak için her şeyi mi ayarladım ama ne yazık ki taşınacağım gün ailem bir bebeğimin olduğubu öğrendiler bir ihmalsizligimin sonucunda babam bağırdı çağırdı en sonunda ise beni evlendirmeye karar verdi büyük bir adamla ben direndim ama ne yazık ki evlenmek zorunda kaldım 7 ay sonra kızımız doğdu Asaf senle benim kızım çok güzel. O adam beni sürekli dövüyordu kizimada aynısını yapcak diye kaçtım buraya getirdim şimdi burda da gidiyorum Asaf ben onun yanındayken o güvende olmicak ama senleyken güvende olduğuna emin olucam kızımıza iyi bak Asaf.

Sizi seviyor olacağım asaf

Defne Karadağ'

Okudukça boğazımda bir yumru büyüdü. Bu kadardı... Defne, her şeyini açıklamıştı, ama ben hâlâ kayıp bir kayıp hissediyordum.

Derin bir nefes çektim, başımı kaldırıp koltukta duran bebeğe baktım. Masum bakışları beni bulmuştu, beni nasıl etkiliyordu o günü güç bela hatırlıyordum onun baktığı gibi bakıyordu bana. Yanağına usulca dokundum, sıcacık ve yumuşacıktı. Bu küçücük bedende benden bir parça vardı, bana bırakılmış bir parça daha... Onu kucağıma aldım, küçücük elini parmağıma doladı. O küçücük parmaklarda, hayata tutunmak için bir güç gizliydi, sanki "beni bırakma" diyordu. O an içimden bir söz verdim, her ne olursa olsun ona iyi bakacaktım. Seni nasıl bırakırım ki kızım..

Şu an ne yapacaktım bilmiyordum, sanırım bu hanım efendi için bir şeyler almak lazımdı. O yüzden ayağı kalktım ve odama ilerledim. Üstümü giyinip lazım olan şeyleri alıcaktım.

"Oooo Asaf bey çabuk almışsınız küçük kıza"

Afrana ters bir şekilde bakarak tekrardan önüme döndüm ve odama ilerledim.

Odama çıktıktan sonra bebegi yatağa bıraktım ve dolabıma doğru ilerledim.

Aynadan bir kendime bir de bebeğe baktım ben nasıl bakicaktim ona? Ben daha kendime bamazken bir bebeğe bakmak imkansız gibi bir şeydi.

Dolabı açıp kendim için bir pontolon ve bir gömlek aldım.

Hemen giyindikten sonra aynadan kendime bir daha baktım ve bebeği kucağima alıp odadan çıktık.

Koltukta uzanan afrana baktım bu adamın gevşekliği nerden geldiğini bir anlasam.

Verdivenlererden indim ve solana doğru ilerledim geldiğimde bebeği pusete koydum.

"kalksana gidicez"

"Nereye gidicez oğlum"

"İyi ki kardeşimsin" dedim ama içimde koca bir boşluk vardı. Her şey gözümün önünde akıp giderken. Her sahnede, her solukta bu bebeğin gölgesi vardı. Afran'ın rahat tavrına bakarken, tüm hayatım, hiç bilmediğim bir yola sürükleniyor gibi hissediyordum. Kendi anlamsızlığımı bir kenara koyup, onun için güçlü olmalıydım eski halimi geride bırakma zamanı gelmişti.kendimi kaybetmekten korkuyordum ama içimdeki bu sevgi, bana ve ona umut olabilirdi . Ben dalmışken arkandan Afran'ın sesi geldi.

"İyi ki abimsin " dedi imali şekilde.

Elime aldığım yastığı kafasına geçirdim ve puseti elime alıp kapıya doğru ilerledim.