BEYAZ KAFES

1.AİLE KIRIKLIKLARI

Stephen Sanchez - Until I Found You

*

"Bir adın kalmalı geriye"  demiş İbrahim Sadri.

Gerçekten de bir tek adı kalıyor bir zamandan sonra gidenden geriye.

Bugün tam 995 gün oldu.

Tam 2 yıl 8 ay 22 gün.

Uzun kavak ağaçları sırdaşım olalı, uzun da zaman oldu. Düzenli aralıklarla mezar başına geliyorum, anlatıyorum, gülüp ağladığım oluyor ama biliyorum ki sağ kalana avuntudan başka bir şey değil tepe toprağın başına dikilen bir mermer ile üzerinde yazılan isme ve tarihe bakıp konuşmak.

Ömer.. Ömer Bedirhan.

Onsuzluğa alışmak zamanımı aldı ama sanırım artık yoluna koymaya başladım hayatımı. Sanırım.

"Görüşürüz Ömer, yine geleceğim"

*

Ömer'in başından ayrılıp iki tarafı mezarlarla dolu uzun karo asfalt yoldan ilerleyip mezarlığın siyah demir kapısına vardım. Gelmek her zaman bana sanki ilk buluşmaymış gibi heyecan verse de, buradan ayrılmak her zaman o günü hatırlatıyordu. İçim acıyla doluyordu.

Elimdeki anahtarın düğmesine basarak arabamın kilidini açtığım sırada yanımda babamın Mercedes'i durdu. Siyah cam ağır ağır aşağı indi, babamı gördüm.

Babam her zamanki sert yüzüyle konuştu.

"Aslı, arabanı Mustafa alacak, sen benimle geliyorsun ailece yemek yiyeceğiz."

Bu anlamsız cümle karşısında hiç duruşumu bozmadan "Her akşam zaten yemiyor muyuz, bi' sorun mu var?" dedim. Arabamın sürücü kapısını açmış öylece konuşmanın sonlanmasını bekliyordum.

Babam sabırsızca soluyarak, "Ailece dedim Aslı. Ablanlar da gelecek.." dedi.

İki ablam var. Biri Ayşen diğeri Ayşegül. Ayşen ablam 39 yaşında,uzun boylu,buğday tenli,kumral,yeşil gözlü,daha dominant ve sert duruşlu babama hepimizden daha çok benziyor. Onun da babam gibi varı yoğu aile düzeni ve iş hayatı. Ayşegül ablam 32 yaşında, Ayşen'e göre daha açık renk saçları var, yeşil gözlü ve buğday tenli onun daha naif ve sevecen duruşu vardır genel olarak ama onun içinde aile, iş her şeyden önce gelir. Aile Sancaktarlar için en önemli şey gibi dursa da onlar için her şeyden önemli tek bir şey var oda saygınlık. Aman soyadımıza zeval gelmesin.

Bana soracak olursanız ben oldum olası iş hayatını fazla önemsemedim, evet elbet bir gün çalışacağım ama şimdi değil sonuçta. Aile? Evet önemli ama bağlar mevzusu benim için kan bağı ile açıklanabilecek bir durum değil. Özlük abartılıyor.

"..hatta Arda da geldi Amerika'dan." dedi babam ona boş gözlerle baktığımı görünce.

Arda en küçüğümüz 17 yaşında. Özel bi çocuk. Otizm teşhisi konduğundan beri Amerika'da özel bir klinikte tedavi görüyor. Annem ve babam -çoğunlukla annem- senenin yarısını Amerika da Arda ile geçirecek şekilde hayatlarını planlıyorlar.

Bir dakika, Arda da mı gelmiş?

Birden duruşumu dikleştirdim ve ciddi ciddi konuşmaya başladım.

"Hayırdır baba, neler oluyor?" Bir sorun var belli ki. Ama ne?

"Konuşacağız Aslı hadi bin arabaya." dedi babam. Siktir ya, kesin büyük bir sorun var. İçimden bir ses bunun benim başıma patlayacağını söylüyordu.