Dla GlueAccident
Powiedzmy, że jest to kontynuacja poprzedniej części o nich.
____________
- Możesz mi łaskawie powiedzieć, co się tutaj stało?! - Simon nie próbował ukrywać swojej irytacji i rosnącej złości, widząc w jakim stanie znajdował się ich pokój, który przypominał teren po przejściu tornada.
- Co się miało niby stać? Miałem gorszy moment, i musiałem się na czymś wyżyć - Janne mówił to ze spokojem w głosie, nie traktując tego co zrobił, za coś szczególnego.
- Ale akurat musiałeś to zrobić tutaj? W NASZYM pokoju?
- Nic Ci na to nie poradzę. Swoją drogą fajnie, że się o mnie troszczysz. Jak Ci minął dzień Jenny? Czemu jesteś taki zdenerwowany? Wszystko w porządku? Nic? Kompletnie nic?
- Przepraszam, ale sam dobrze wiesz, że mam bzika na punkcie czystości. Kto Cię znowu wkurzył, że doprowadziłeś się, do takiego stanu?
- No jak to kto? Debil Schlierenzauer. Myśli, że jak już zakończył karierę, to może żartować sobie z innych, traktując siebie jak bóstwo!
- Uspokój się. Nie wiesz jaki on jest? Każdy o tym wie. Ma taki charakter i tyle, a ty nie powinieneś przyjmować jego słów do serca.
- Łatwo Ci mówić. Do Ciebie akurat się nie przyczepił.
- Bo ja nie za niedługo nie kończę kariery. A Ty tak, dlatego stałeś się dla niego ofiarą.
- Ciekawe, jak w takim razie traktował siebie, kiedy postanowił odejść? To musiało wyglądać komicznie.
- Nie zapominaj, że sam przed chwilą powiedziałeś, że traktuje siebie jak bóstwo, widząc w sobie same zalety.
- A wad już nie chce zauważyć. Jaka szkoda, że Thomas już nie skacze. On jedyny miał na niego wpływ.
- Wpływ? O mało by się nie pozabijali.
- No właśnie. Gregor czuł się z jego strony zagrożony, czyli co może o tym świadczyć?
- No co?
- Czuł przed nim respekt. Tylko Morgenstern mógł go pokonać. Kogoś mi oni przypominają.
- Tak? Ciekawe kogo?
- Nas. W sensie mnie i Ciebie.
- Czy ja Ci w czymś ich przypominam?
- Znalazło by się parę rzeczy. A tak na poważnie, to choć z wyglądu trochę jesteśmy do nich podobni, to mamy takie same charaktery i osiągnięcia.
- Zaczyna się. Znowu będziesz mi rozpamiętywał, ileż to razy mnie pokonałeś, ile nagród zdobyłeś więcej ode mnie i bla bla bla.
- Sam musisz mi przyznać rację, że byłem od Ciebie pod tym względem lepszy.
- Powiedz to Gregorowi. Z pewnością się z Tobą zgodzi.
- A idź mi z nim. Czasami żałuję, że nie palnąłem Morgensterna w ten jego pusty łeb.
- Ja też tego żałuję. Nie zdążyłem Cię porządnie trzasnąć, żebyś się opamiętał.
- Nic by to nie zmieniło. Przynajmniej będziemy się częściej spotykać, ukradkiem.
- Jak para nastolatków, najlepiej jeszcze za drzewami w krzakach.
- Ej, to fajny pomysł. Nigdy tam tego nie robiliśmy.
- Szkoda, że nie pomyślałeś o tym wcześniej. I nie śmiej się, bo mówię poważnie.
- Ja też mówię na poważnie. Spełnimy swoje fantazje, na które kiedyś nie mogliśmy sobie pozwolić.
- Weź się ogranij, jeszcze nas ktoś przyłapie i będzie afera.
- Mówisz tak samo, jak wtedy kiedy mieliśmy swój pierwszy raz.
- Wtedy to było co innego. Nikt o nas nie wiedział.
- A teraz już wiedzą. Dlatego tym bardziej nie będzie im to przeszkadzać. Sam często słyszałem podejrzane dzwięki dochodzące z pokojów niektórych z nich.
- Może jeszcze mi powiesz, że byłeś tam razem z nimi?
- Zmartwię Cię, ale niestety nie. Nie miałem tej przyjemności.
- Co proszę? Mam nadzieję, że się tylko przesłyszałem.
- Czyżby Simon był zazdrosny? Niemożliwe.
- A wiesz co? Chyba, źle zrobiłem, że nie dałem szansy Adamowi. To taki wspaniały człowiek, pełen klasy, wdzięku...
- Dobra, weź skończ, bo zaraz nie dobrze mi się zrobi.
- I kto tu jest zazdrosny?
- Nie schlebiaj sobie, sam nie jesteś lepszy.
- To co teraz zrobimy?
- W sensie, z czym? - uniósł sugestywnie brew.
- Na pewno nie z tym co Ci aktualnie chodzi po głowie - wstał z łóżka, udając się do łazienki. Po chwili z niej wyszedł, z wiaderkiem, miotłą i szufelką - no co tak na mnie patrzysz? Łap i do roboty. Samo się to nie posprząta.
- Muszę?
- Musisz. Będziesz miał okazję, żeby rozładować swoje emocje, w bardziej pożyteczny sposób.
- I tak Ci tego nie odpuszczę.
- Czego?
- Dobrze wiesz czego - złapał za miotłę, biorąc się do pracy.
- Niech Ci będzie, ale w razie czego wszystkiego się wyprę.
- Miłości nie da się wyprzeć.
- Ahonen, jaki się z Ciebie zrobił romantyk. Nie znałem Cię z tej strony.
- To od dzisiaj poznasz. I będziesz miał mnie przez to dość.
- Jeśli się postarasz, to może to polubię.
- W takim razie wyzwanie przyjęte.
