ထီးနန်းမလုအောင် ခွေးရူးကို ယဥ်ပါးစေပါသော်လည်း

၁၄+၁၅

အပိုင်း၁၄

လမ်းပေါ်ရှိဈေးက စည်ကားသော်လည်း ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်မနေချေ။ မြေပြင်ကလည်း သန့်ရှင်းသပ်ရပ်နေသည်။ မင်းသားဟယ်က တည်ငြိမ်သောမျက်နှာနှင့် အစောင့်များထက် ပို၍နီးကပ်သောအနေအထားမျိုးနှင့်အတူ အနားတွင်ရပ်နေသည်။

“အရှင်မင်းကြီးက ဘယ်နေရာကိုသွားချင်တာပါလဲ”

“ကျန်းကသာ မှတ်မိတာမှန်မယ်ဆိုရင် မင်းမှာလည်း မြို့တော်ရဲ့စိုက်ပျိုးမြေဧက အချို့ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ပုံပဲ၊ ရေပူစမ်းရှိပြီး သီးပင်တွေနဲ့စားပင်တွေကို စိုက်ပျိုးထားတဲ့ ရွာငယ်တစ်ရွာတောင် ပိုင်ထားတယ်မဟုတ်လား”
ကုယွမ့်ပိုင်က ပြောသည်။

“အရင်ကဆိုရင် လုဖုန်းရဲ့အိမ်ကိုမိုးကျတော့ ကျန်းလည်း မင်းကို နွေဦးစံအိမ် ချီးမြှင့်ခဲ့တာကို မှတ်မိပါသေးတယ်”

မင်းသားဟယ်က တောင့်တင်းစွာပြောသည်။
“အဲ့ဒီစံအိမ်က မြို့နဲ့အလှမ်းကွာဝေးလွန်းလှပါတယ်၊ အရှင်မင်းကြီးက သွားချင်ရင်တောင်မှ ဒီနေ့ အဲ့ဒီကိုသွားဖို့ အလျဉ်းမသင့်မှာစိုးရိမ်မိပါတယ်”

ဧကရာဇ်ကို ကာကွယ်နေသောအစောင့်များကမူ လျှို့ဝှက်စွာဖြင့် မင်းသားဟယ်ကို စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ ဧကရာဇ်က သူ့ကိုယ်စား သင်ခန်းစာကောင်းကောင်းပေးရန်၊ အမိန့်မြန်မြန်ထုတ်ရန်ပင် မျှော်လင့်နေမိကြသေးလေသည်။

အရှင်မင်းကြီးကို ဘယ်အကောင်ကများ ဒီလိုစကားမျိုးပြန်ပြောရဲတာလဲ

ကုယွမ့်ပိုင်၏မျက်နှာက မပြောင်းလဲချေ။ သူက အနောက်သို့ လက်ရမ်းပြလိုက်ရင်း အစောင့်နှင့် နန်းတွင်းအခြွေအရံများကို ချက်ချင်း ခြေနှစ်လှမ်းခန့် နောက်ဆုတ်သွား စေရာ မြို့တော်မှ အဆင့်အတန်းအမြင့်ဆုံးသော တော်ဝင်ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးနှစ်ယောက်ကို သီးသန့်စကားပြောရန် နေရာဖယ်ပေးလိုက်သည်

“မင်းသားဟယ်”
ကုယွမ့်ပိုင်က တဖြည်းဖြည်းချင်း ပြောလာသည်။

“ကျန်းက မင်းကို မျက်နှာသာပေးဖို့အတွက် မင်းက ကျန်းကို မျက်နှာသာ အရင်ပေးရမယ်”