ထီးနန်းမလုအောင် ခွေးရူးကို ယဥ်ပါးစေပါသော်လည်း

၃၆

အပိုင်း ၃၆
ရွှယ်ယွမ်က သူ၏နားအနားကပ်ကာပြောနေသံက ဆာလောင်နေသော ဝံပုလွေတစ်ကောင်၏ အသံလိုလို သို့မဟုတ် ခွေးရူးတစ်ကောင်၏အသံလိုလိုထင်ရသည်။

အန္တရာယ်များပြီးထောင်းတက်နေသည့် သွေးညှီရနံ့က သူ၏ခေါင်းထံဆောင့်တိုး ပြေးဝင်လာသည်။ အောက်သို့ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါ ရွှယ်ယွမ်၏လက်မှ ဒဏ်ရာပေါင်းများစွာကို မြင်လိုက်ရသည်။ သာမန်လူများအတွက် ထိုသို့ မြင်းဖြင့် ဒရွတ်တိုက်အဆွဲခံရပြီး အချိန်ကြာလျှင်သေနိုင်သည်။ ရွှယ်ယွမ်က အလွန်သန်မာပြီး ကျန်းမာ၏။ သူက မြင်းဇာက်ကြိုးကို ကိုင်ထိန်းထားသောအားက ကြောက်စရာပင် ကောင်းသေးသည်။ သွေးညှီရနံ့နှင့် ထိုဒဏ်ရာများမှအပ မည်သည့်အနေအထားကမှ ခြားနားသွားပုံမပေါ်ချေ။

ကုယွမ့်ပိုင်မျက်နှာက ခံစားချက်မဲ့လျက် တည်ငြိမ်နေသည်။

ယခုလေးတင် သူက ရွှယ်ယွမ်ကို အမှန်တကယ်သတ်ပစ်ချင်ခဲ့သည်။ သူ့ကိုရန်စပြီး အနာဂါတ်တွင် သူ၏အာဏာကိုယူသွားမည့် ထိုလူကိုသတ်ချင်နေခဲ့၏။ သူက ရွှယ်ယွမ်ကို အနောက်တွင် ဒရွတ်တိုက်ဆွဲချင်ခဲ့သည်။ ကုယွမ့်ပိုင်က ထိုတစ်ခဏတွင်ပင် ကျေနပ်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။

ရွှယ်ယွမ်သေသွားရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ၊ အနာဂါတ်ရဲ့ဘုရင်ခံကို သတ်ပြီးသားဖြစ်သွားမယ်။

သို့သော် သူက အသိပြန်ဝင်သောအခါ ထိုသို့သတ်၍မဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်သည်။ ပုံမှန်နည်းလမ်းများလောက်က သူ့ကိုသတ်ရန် မလုံလောက်ချေ။

ရွှယ်ယွမ်၏ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးက တောင့်တင်းနေသည်။ သူက ငယ်ရွယ်သောဧကရာဇ်ကို လက်မောင်းသားအတွင်း ပွေ့ဖက်ထားသည်။ သူ၏ဒေါသများက အလွန်နက်ရှိုင်းနေ၏။ သွေးရနံ့ကလည်းထောင်းတက်နေသည်။ နာကျင်မှုက သူ့ကိုဒေါသထွက်စေသည်။ သူ၏ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း အနက်ရှိုင်းဆုံး အပိုင်းတွင် မြှုပ်နှံထားသော ရူးသွပ်မှုက တစ်ဖန်ပြန်ပေါ်လာသည်။ သူ၏အမူအရာက ဆိုးရွားလာသည်။ သို့သော် သူက ဧကရာဇ်ကိုနာကျင်အောင် မလုပ်ခဲ့ချေ။

သူက မဲမှောင်သောမျက်နှာနှင့် လှောင်လိုက်သည်။

“ကျွန်တော်မျိုး မှန်တယ်မဟုတ်ပါလား”