ထီးနန်းမလုအောင် ခွေးရူးကို ယဥ်ပါးစေပါသော်လည်း

၁၇

အပိုင်း ၁၇

ဧကရာဇ်က ဒီလောက်ပိန်ပြီး ဒီလောက်ကျန်းမာရေးညံ့နေတာ ကလေးတောင် ရနိုင်ပါ့မလား … ဟု တွေးတောနေလိုက်၏။

ရွှယ်ယွမ်က ထိုသို့တွေးမိသည့်နောက်တွင် ရယ်လိုက်သည်။

ဒါက မေးခွန်းကောင်းပဲ။

ကျန်းမာရေးမကောင်းတဲ့ဧကရာဇ်က အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရပြီး ဆက်ခံသူသာ မမွေးနိုင်ရင် သူက ကံဆိုးလွန်းရာ မကျဘူးလား။

တိုင်းပြည်ကို အခြားသူတွေက ကြိုးကိုင်မယ်၊ အနောက်နန်းဆောင်မှာလည်း ဘာကိုယ်လုပ်တော်မှ ရှိမနေဘူး၊ ဒီဧကရာဇ်ငယ်လေးက အာဏာအရ လက်ထပ်ပွဲမျိုးကိုတောင် မကျင်းပထားနိုင်ဘူး၊ သူ တစ်ယောက်တည်းပဲ၊ ကြီးကြီးမားမားရှိနေတယ်၊ နောက်ပြီး သူ့ရဲ့ခြေထောက်ကိုတောင် နောက်ဆွဲစေမယ့် ခန္ဓာကိုယ်မျိုးကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်ထားသေးတယ်။

ငယ်စဉ်ကတည်းက စစ်တပ်ထဲတွင် နေထိုင်ခဲ့သောရွှယ်ယွမ်က တိုက်ပွဲနယ်မြေသို့ ဆယ်ကြိမ်ထက်မနည်း ရောက်ခဲ့ဖူးသည်။ သူကလည်းသိထားသည်။ သူကလည်း အမျိုးသားနှင့်မြင်းများကို နာခံအောင် လုပ်နည်းကိုသိထားသလို သေမည့်အရေးကို အကြောက်အလန့်မဲ့လျက် ဦးဆောင်ကာ စစ်ချီတက်နိုင်ခဲ့သည်။ ရွှယ်ယွမ်က မြို့တော်တွင် ရူးနေသလိုပြုမူနေခဲ့သော်လည်း သူက တိုက်ပွဲနယ်မြေတွင်ပို၍ပင် ရူးသေးသည်။ ရန်သူများကို ရဲရင့်စွာသတ်နေရသည့်အခါ သူ၏သွေးများက စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းသောကြောင့် ဆူပွက်လျက်သီဆိုချင်နေခဲ့သည်။

သူက တိုက်ပွဲများကို ပျော်မွေ့ပြီး သွေးဆာတတ်သည်။ သူက တပ်ဖွဲ့များနှင့်မြင်းများကို ထိန်းချုပ်နိုင်သည်။ ထိုတပ်ဖွဲ့နှင့်မြင်းများကို ထိန်းချုပ်မှုအောက်သို့ ရောက်စေပြီးနောက် သူ၏အရှေ့မှကိစ္စကြီးများကို ကိုင်တွယ်နိုင်သည့်စွမ်းရည်က ပိုကြီးလာပေလိမ့်မည်။

ကုယွမ့်ပိုင်က သူ၏ကျောက်စိမ်းဖြူတူများကို အသာချပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါ ရွှယ်ယွမ်၏ရည်မှန်းချက်ကြီးသော မျက်ဝန်းများနှင့်ဆုံသွားသည်။