One in this one lifetime
I woke up very early the next day para sulitin ang iilang oras ko dito sa Covington. I decided to go back to the places and spots I really loved para iappreciate ang mga lugar na iyon.
Nang mag 1 pm, nagsimula na akong mag ayos ng mga gamit. Mamayang 9 pm pa naman ang flight ko pero mas okay na iyong maaga akong naka ready.
After prepping my things, I go out again at nagpunta sa Mystic Grill. Sa labas ako ulit kumain.
I stare at the blood bag juice in my hand. Sumimsim ako dito.
"Here's your food ma'am." Nilapag ng waiter ang pagkain sa lamesa ko. It's a slice of cake and a brown colored drink.
I shook my hand to the waiter.
"You're mistaken sir. I already finished my food." Ngumiti ako at tinuro ang pinagkainan ko.
Kumunot ang noo ng waiter habang nakatingin sa akin.
"Somebody must gave you these then. It's already paid." He shrugged and left me.
I look at the food in my table.
Hindi ko 'to kakainin syempre. Mamaya may lason pa 'to e.
I was about to call the waiter again para ibalik ang pagkain when I saw a small piece of paper na nakaipit sa ilalim ng platito. I get it and see what's in there.
I'll be waiting at the clock tower. You can go there at 5 if you want.
Hindi ko na sana papansinin ang sulat pero ang pangalan kung kanino nanggaling ito ay talaga namang pinakabog nang sobra ang dibdib ko.
"Tashi.." Basa ko.
I look for other details sana sa papel pero wala nang nakalagay pa roon. I even asked the waiter what does the person who sent me this look like, pero hindi rin nila maalala raw sa sobrang daming customers.
I go back to my place and think.
Impossibleng may nantitrip sa akin.
Ang tanging nakakakilala lang kay Tashi na kilala ko ay ang mga kapatid ko.
Tinawagan ko sila kuya. They said they doesn't remember his face anymore. And wala rin daw silang naging contact na sa kanya after we left few years ago para sa London na muna tumira.
I look for him on social medias pero wala.
Tinitigan ko ulit ang papel sa harap ko.
If this is really Tashi, my childhood friend, I am more than happy to meet her again. After all these years, akalain mo, dito pa kami magkikita.
But why she didn't just approach me earlier? Bakit kailangan pa na magkita kami mamaya sa clock tower?
That's what made me doubt that this is really her. Bakit hindi nalang niya ako lapitan.
Ilang oras akong nag isip kung pupunta ba ako hindi.
I wanna meet her again but I am not sure kung si Tashi ba talaga ang dadatnan ko doon. Mamaya ma-murder pa ako doon eh.
Pero dahil sa clock tower naman, it means matao. And 5 pm, panigurado crowded doon.
So I decided to go. Bago ko umuwi ng Pilipinas.
All set na ang mga gamit ko. After I meet my old friend, babalik ako sa Airbnb para kuhanin ang mga gamit at didiretso na ko ng airport.
It's already 5:30 and I am late. But it's okay, talagang tinagalan ko. Mahirap na, baka mamaya eh..
