Komunikacja z Jedwabna do Kota nie pozostawiała wielkiego wyboru. Właściwie... nie dawała go wcale, bo żadnego transportu nie było. W okresie szkolnym dzięki uprzejmości kierowcy gimbusa, mieszkańcy Kota mogli dotrzeć do miasta, a powrót dostosowywali pod odwozy dzieci. Cały proceder oczywiście działał nielegalnie, a ktoś uprzejmy zawiadomił odpowiednie służby, przez co miły pan kierowca miał nieprzyjemności. Mnie się upiekło, bo byłam nauczycielem. W okresie ferii i wakacji musiałam zdać się na łaskę Milana i Ani, lub Marty, która - tak jak tego dnia - przyjechała po nas i odwiozła na miejsce.
- Może wpadniesz na kawę? - zapytałam, kiedy podjechałyśmy pod nasz dom, choć w duchu miałam nadzieję, że odmówi.
Nie miałam ochoty na gości, wolałam przetrawić w spokoju słowa terapeutki Ludmiły.
- Dzięki, ale... okej! - zapiszczała niespodziewanie, wybałuszając oczy.
Powiodłam za jej spojrzeniem, znajdując stojącego na moim podjeździe Igora.
- Ja pierdziu... sprowadzam się do ciebie, natychmiast. Jest tu więcej takich?
- Nie ma - westchnęłam, uświadamiając sobie w duchu, że na całym cholernym globie nie ma dwóch tak samo irytujących i pociągających zarazem dwudziestopięciolatków.
- Zrób mi kawę w wiadrze, dobra? - Uśmiechnęła się, gasząc silnik. - Zabawię na dłużej... - Odpięła się szybko z pasów i zawahała się z dłonią przy drzwiach, zerkając na mnie z ukosa. - Bo wy raczej nic... nie teges, co? Jesteś dla niego zbyt stara.
- Nie - wycedziłam przez zęby, świadoma obecności mojego syna na tylnym siedzeniu. - My nic... nie teges.
W mostku poczułam nieprzyjemne palenie, którego za nic nie potrafiłam się pozbyć, a które przybrało na sile, gdy Marta wyskoczyła ze swojego SUV-a i pełna wigoru podbiegła do Igora.
- Hej... Marta jestem - zaświergotała, na co przewróciłam oczami, otwierając Jeremiemu drzwi.
- Biorę rower i lecę do chłopaków, dobra?
- Jasne, tylko...
- Ostrożnie na drodze, wiem - bąknął, ginąc w szopce, z której po chwili wyjechał na... faktycznie, zbyt małym rowerze.
Wyciągnęłam telefon z kieszeni, na gorąco pisząc SMS do Doriana:
JEREMI POTRZEBUJE NOWEGO ROWERU, TEN JEST ZA MAŁY I STARY. ZŁÓŻMY SIĘ PO POŁOWIE.
Kiedy gołąbki na moim podjeździe śpiewały tak sobie wesoło, weszłam do domu z zamiarem wstawienia wody na kawę, a mój telefon zawibrował. Spojrzałam na wyświetlacz, nie znajdując na nim nic, czego nie mogłabym się spodziewać.
Od: Dorian
DOSTAJESZ ALIMENTY, TO MU KUP.
Do: Dorian
TRZY STÓWY MIESIĘCZNIE PRZY OBECNEJ INFLACJI? STARCZY NA NÓŻKĘ I BIDON...
Od: Dorian
TO ZBIERAJ.
- Pierdolony sukinkot - warknęłam, stawiając z impetem szklany słój z kawą na kuchenny blat.
Za plecami usłyszałam ciche chrząknięcie i zaklęłam w duchu, bo naprawdę marzyłam o chwili tylko dla siebie. Chciałam przeanalizować na spokojnie wszystko, co dziś usłyszałam, choć Ludka powstrzymała się przed postawieniem diagnozy. Dała mi zadanie, o którego wykonaniu miałyśmy porozmawiać na kolejnej sesji, a ja potrzebowałam dłuższej chwili, aby się do niego przygotować.
Na posesji usłyszałam warkot silnika, a w oknie mignął mi srebrny kolor Suva.
- Gdzie pojechała? - zapytałam, bardziej do siebie niż do Igora.
CZYTASZ
Pistacjowa Orchidea
RomanceZoja po kilku latach nieudanego małżeństwa odchodzi od męża. Nie jest to prostą decyzją i niemałej determinacji potrzeba, by ją utrzymać. Tym bardziej, kiedy matka co rusz próbuje nakłonić ją do powrotu. Wszak - jej zdaniem - nie było wyraźnego pow...
