RUHLAR NEDEN OLUŞUR // TOMARRY ÇEVİRİ

-21-

Tom'un Böcürtler hakkında bilgisi vardı.

Profesör Slughorn'un ofisinde oturuyor, bıktırıcı gülümsemeler ve zoraki kahkahalar nedeniyle yüzündeki kasların uyuştuğunu ve belli belirsiz enerjiye benzeyen son enerji kırıntılarının da beyninden kaybolduğunu hissediyordu.  Slughorn tüm hafta boyunca bu konu hakkında muğlak yorumlarda bulunmuştu ve inanılmaz derecede uzun ve inanılmaz derecede sıkıcı bir Quidditch hikayesini dinlemek zorunda kaldıktan sonra sonunda Profesör Wilcost'un onlar için hazırladığı şeyi tam olarak ağzından kaçırmıştı.

"Kimseye söyleme oğlum" dedi gözleri parlayarak. “Öğrencilerin aniden gizemli rahatsızlıklarla hastane kanadında kalmalarının nasıl olduğunu bilirsin. Ve bu aktivitenin seni gerçeğe mümkün olduğunca yaklaştırmasını istiyor. Her ne kadar Yüce Merlin, bana bir böcürt'ü önemsiz bir şeymiş gibi görmezden gelebilecek bir kişi göstermemişse de... Bilmiyorum, ben şahsen hiç hazmedemedim... Keşke senin yerinde ben olsaydım..."

"Kimseye söylemeyeceğim efendim," diye Tom kibarca onu temin etti.

Aralarında paylaşılan ve sahte bir mahrem sır asılıydı. O akşamın ilerleyen saatlerinde ortak salonda bunu Harry'yle paylaştı.

"Ah," dedi Harry ve yüzünü buruşturdu. “Benim böcürtüm bir ruh emici. Gerçi artık onlardan o kadar da korkmuyorum."

Harry bu bilgiyi kolayca paylaşmıştı. Ancak Tom'un istese bile bu tür bir bilgiyi ona karşı kullanması pek olası değildi.

Tom: "Diğer tüm o kötü anılar, onları da geride mi bıraktın?"

Harry ona biraz şaşırmış bir bakış attı ve başını salladı.

"Bunun gibi bir şey" diye kabul etti.

Bir anlığına düşüncelere dalıp sessizce koltuklarına yaslandılar. Tom parmaklarını pürüzsüz koyu tenin üzerinde gezdirdi, şöminedeki alevlerin titreşip yükselişini izledi, dans eden ışıkta Harry'nin sakin ve rahat yüzü birkaç saniyeliğine belirdi, sonra kayboldu.

Böcürtler.

Bunlar her zaman tatsız olmuştu.

*****

Tom'un bir böcürtle ilk karşılaşmasının üzerinden dört yıl geçmişti. On dört yaşındaki o da aynı sınıfta durup vücudunun garip bir ölüm eylemiyle kıvranmasını ve kırılmasını izlemişti. Asası ürkmemişti ama onu o kadar sıkı kavramıştı ki, sapı derisine saplanmış  ve kafasındaki büyü bir mantraya dönüşmüştü: Ridiculus, Ridiculus, Ridiculus .

Ancak artık bir daha olmayacak bir şeyden korkmanın anlamı yoktu. Yüzüğün her ışıltılı yüzeyi ona ölümsüzlüğünü hatırlatıyordu. Kendinden emin bir şekilde odaya girdi ve kapı arkasından kapanarak koridorun gürültüsünü bastırdı.

Tom, asasını parmaklarının arasında boş boş döndürerek Profesör Wilcost'u bir gülümsemeyle karşıladı. Ölümlülüğünün biçimsiz kanıtı ona bakarken bu sefer kesinlikle taş bir heykel gibi donmayacaktı. Gelecek olana hazırdı.

Harry içeri adım atmadan önce ona gülümsedi. Binalarına göre sınıfa birer birer girdiler ve diğer Slytherin'ler endişeli görünürken, Harry hiç endişeli görünmüyordu. Ama onun doğası böyleydi: Yaptığı her şeyde olduğu gibi, Harry'nin eylemleri daha çok içgüdü ve dürtüsel dürtüler tarafından yönlendiriliyordu - uzun uzun düşünmek ve dikkatli analiz yapmak gibi şeylerle asla uğraşmazdı.

En büyük korkularıyla doğrudan yüzleşmeye hazırdı.

Oda temiz ve hatta bir dereceye kadar boştu: tüm kişisel eşyalar Profesör Wilcost tarafından ortadan kaldırılmıştı (Tom en son buraya geldiğinde, masanın üzerinde tombul, gülümseyen karısının fotoğrafının bulunduğu bir çerçeve ve birkaç gazete kupürü vardı) Seherbazlarla birlikte duvarlara asılıydı). Ağır perdeler pencereleri kapatıyor ve odayı dağınık bir alacakaranlığa boğuyordu.