RUHLAR NEDEN OLUŞUR // TOMARRY ÇEVİRİ

-11-

Sonraki birkaç gün her şey yolundaydı. Tom her zamanki tavrına geri dönmüştü ve Harry daha mı rahatlamış yoksa daha mı hayal kırıklığına uğramış hissettiğinden emin değildi. Kendini tuhaf hissediyordu . Aklıyla her zamankinden daha fazla mücadele ediyordu. Ginny'den uzak durma arzusu bile farklıydı. Artık her şey tamamen farklı geliyordu; fiziksel düzeyde bir yerlerde ısrar ediyordu.

Ancak bu tür düşüncelerin kafasında uzun süre kalmasına izin vermedi. İkinci Quidditch maçı yaklaşıyordu: tüm boş zamanları antrenmanla doluydu. Ama Harry bunu umursamıyordu; bu, dikkatinin bütün olup bitenden uzaklaşması hoş bir şeydi. Geceleri daha erken kararmaya başladı, rüzgar ve dolu nedeniyle antrenmanlar kesintiye uğradı. Sihirli Yaratıkların Bakımı dersini veren Profesör Kettleburn, Cadılar Bayramı için balkabağı yetiştiriyordu.

Cadılar Bayramı yaklaşırken bir şeyi farketmişti: Harry neredeyse iki aydır buradaydı. İki ay ve o kadar çok şey değişmişti ki. Grindelwald yenilmişti. Büyücü savaşı henüz başlamamıştı. Ve Dumbledore... Dumbledore hayattaydı .

Harry okul ödevlerine odaklandı, Quidditch çalıştı, günlerin sıradanlığından ve rutin işlerden keyif aldı. Normal Hogwarts hayatına alışmak kolaydı. Bir bakıma rahatlatıcıydı.

Dumbledore ertesi hafta kaleye döndüğünde herkes ona bir ünlü gibi davranıyordu. Slytherin'ler bile bakıp fısıldamaktan kendilerini alamıyorlardı. Harry birkaç gençin imza hakkında konuştuğunu bile duymuştu.

"Bir açıklama yapacağını mı sanıyorsun?" Lucrezia, Harry'ye sordu. Onu ilk kez öğretmenler masasında görüyorlardı ve salonda gürültü vardı.

"Bundan şüpheliyim" dedi Harry, çaydanlığı Abraxas'ın elinden alırken, herkesin dönüp konuşmalarını dinlemesini görmezden geldi. "Zaten gazeteye birçok röportaj verdi. Ve bunun Hogwarts'la hiçbir ilgisi yok."

Herkesi dehşete düşürecek derecede haklıydı. Dumbledore, Biçim Değiştirme dersinde Grindelwald'ı yendiğinden bahsetmedi ve düellonun ayrıntılarına girmedi. Dersin sonuna kadar birçok farenin şeklini değiştirerek büyücülük dersine devam ettiler.

Ama kimse odaklanamıyordu. Birkaç Hufflepuff asalarını bırakıp heyecanla sohbet ederken, Slytherin'ler sanki Dumbledore'un arkalarında belirmesini beklermiş gibi etraflarına bakmaya devam ediyorlardı. Hufflepuff'ın öğrencilerinden biri sonunda dayanamadı ve sordu:

"Efendim?" dedi hem çekingen hem de sabırsız bir sesle. "Grindelwald'ı nasıl yendiniz ?"

Sınıf sessizleşti. Herkes ilgiyle önüne döndü. Eğer soru Dumbledore'u incittiyse bile bunu göstermedi.

"Şans sayesinde. Bir şeyden oldukça eminim: Hepiniz Gelecek Postası'nı okudunuz."

Öğrenci hayal kırıklığına uğramış bir halde sandalyesine yaslandı ve konuşma yeniden başladı. Harry'nin elinde değildi - o da merak ediyordu.

Rahatsızlık belirtileri bulmak için Dumbledore'un yüzünü taradı ama hiçbir şey bulamadı. Sade gri cübbesi içindeki eski yorgun ve içine kapanık haline hiç benzemiyordu. Artık profesörün gülümsemesi hafifti ve gözleri tanıdık, kendinden emin bir ışıkla parlıyordu. Geri sıçradı.

Karanlık Lord'u yenmişti. İmkansızı başarmıştı. Harry'ye Tom'la ilgili yardım edemezdi. Ama kendi kendine bunun bu günün sorunu değil, başka bir zamanın sorunu olduğunu söyledi. Bırak ve unut; en azından bir süreliğine. Ama gerçekte kimi aldatıyordu?

Dumbledore başarısını şansa bağlamıştı. Şans eseri. Dumbledore onları nasıl geri göndereceğini bilmiyordu. Her zaman her şeye cevabı vardı ama şimdi değildi. Onun hakkında bildiği her şey bu kadar belirsizken Harry, Voldemort'u nasıl yenebilirdi? Dumbledore'un her şeyi öngördüğünü umarak profesöre körü körüne güvenmişti. Peki ya gerçekte Dumbledore olayları kadere ve şansa bırakmışsa ve hiçbir cevap yoksa?