RUHLAR NEDEN OLUŞUR // TOMARRY ÇEVİRİ

-15-

Haftanın sonunda Hermione onu hastane kanadına sürükledi. 

Harry esnemeye devam ediyordu, sandalyesinde oturmaya çalışıyordu  ve yavaşça göz kırptığında gözlerini açmak her seferinde daha da zorlaşıyordu. Bilincini kaybediyor gibiydi. Profesör Wilcost ona bir soru sorduğunda sesi yakındaki bir sineğin sinir bozucu vızıltısı kadar anlaşılmaz geliyordu.

"Kaç saat uyudun?" diye fısıldadı Hermione. Harry'nin kafası ağırlaşmıştı. İnsanlar sınıfın diğer ucundan onlara bakıyordu ve kulaklarında belirgin, ölçülü bir uğultu oluşmaya başlamıştı.

"Beş," diye  Harry yalan söyledi ama bu bile onun kaşlarını çatmasına neden oldu.

Hermione: "Tamam ama genel olarak mı beş? Bu hafta ve geçen haftanın toplamı olarak mı..."

Geçen hafta? Geçen hafta aslında ne olmuştu? Anılar bulanıktı ve parçalanmış, zar zor ayırt ediliyordu. Tom geçen hafta mı zaman yolculuğunu öğrenmişti, yoksa daha önce miydi?

"Yaklaşık beş" dedi Harry- Veya daha az. Belki daha fazla - Bütün gece saatime bakmıyorum."

Harry ellerini yüzünde gezdirdi. Yara izi sürekli karıncalanıyordu ve sınıfın başka bir yerinde oturan Tom'a  bakmak istiyordu. Merlin, ne düşünüyordu? Yara izine - o donuk, ısrarcı zonklamaya - odaklandığında acı dayanılmaz hale geliyordu. O kadar dayanılmazdı ki sanki kafatasının içinde bir şey acı verici bir düzenlilikle patlıyordu. 

Harry şakaklarına masaj yaptı.

"Ben hallederim." diyerek elini salladı. - "Bu doğru. Ve uyumaya çalışacağım..."

Genişçe esnedi ve kızın yüzü yumuşadı.

"Harry," diye Hermione seslendi yavaşça, "Yine kabus mu görüyorsun?"

"Hayır, kabus değil, bunlar... düşünceler . Demek istediğim, bütün bu düşünceler, hepsi sürekli aklımdan geçiyor. Geceleri ortalık o kadar sessiz oluyor ki, gündüzleri yaptığım gibi onları kapatamıyorum...” Konuşmasını durdurdu.  “Yapamıyorum…” diye kekeledi; sanki gözlerinin içine kum dökülmüş gibiydi. " Bu olaydan beri doğru düzgün uyuyamadım"

Her halükarda, çok yorgun olduğunda düşünceleri daha az ısrarcı hale geliyordu; kafasındaki vızıldayan sürü, titremesini yavaşlatıyor ve yavaş yavaş azalmaya başlıyordu.

"Uyku iksiri almalısın" dedi Hermione kararlı bir şekilde. "Harry, enkazdan çıkmış gibi görünüyorsun . Kendini bu duruma sokamazsın"

Yüzü o kadar gergin ve endişeliydi ki, tereddüt etmeden kabul etti. Onu hastane kanadına sürüklemesine izin verdi (Ron ortalıkta görünmüyordu) ve telaşlı hemşire Harry'ye "Uyurgezer misin tatlım?" gibi bir sürü soru sordu. ve "Ne sıklıkla kabus görüyorsun?" Lezzetli ve serin parmaklarını alnına bastırdı ve asasını gözlerine tuttu. Sonra kemiklerindeki korkunç ağrıyı ortadan kaldıracak bir büyü mırıldandı.

Sonunda Harry'ye birkaç şişe uyku ilacı verdi ve ona bir hafta sonra tekrar muayeneye gelmesini söyledi. Harry bu sözler karşısında Hermione'ye karanlık bir bakış attı, hatta o utanmış numarası yapma nezaketini bile gösterdi.

"İyiyim" diye tekrarladı Harry. "Bence sen de almalısın"  

Hermione yüksek sesle boğazını temizledi. "Uyku iksirleri bağımlılık yapar, değil mi? diye şifacıya sordu, Harry'yi tamamen görmezden gelerek.

"Evet canım, bu yüzden bir haftalık doz bile yazmaya korkuyorum." Döndü ve Harry'ye dikkatle baktı. “Seni uyarmalıyım genç adam, gecede bir şişeden fazla içmemelisin. Uyku iksirleri çok güçlüdür ve kütük gibi uyuyacağını  garanti ederim."