Hayatım hep aynı monotonla devam etti. Okul, ev ve bazı bir kaç değişiklik , evet böyle bir hayat beni içimdeki her şeyi yok etti.
Artık hiç bir şey bana anlam vermiyordu.
En basiti bu duyguyu 13 yaşlarımda hissettim, evet insanların bu sıkıcı ve basit hayatı boyunca hiç kimse isyan etmemesi garipti.
Yada içlerinde edip ilerlemeye devam ettiler.
Eğer bir dileğim olsaydı yaşamayı hissetmek isterdim heyecan, adrenalin gibi duygular ama bu imkansız ,ben bozuk doğmuşum.
Ve kaderimi çoktan kabul ettim.
Küçük yaşlarda hissettiğim heyecan dolu günler vardı ,ilki satrancı 13 yaşında hislerimi kaybetmeye başladığımda tanıştım ve satranç tahtasında kayboldum sanki beni bu dünyadan kurtaran tek şey gibi, ama sonraları sıkıcı gelmeye başladı ama yinede bırakmadım bir kısmım orada huzur buluyordu çok garip değil mi?
Neyse
Sonraları kitaplara gömüldüm satrançta kaybettiğim his oralarda başladı ama zamanla oda bitti.
Sonra hayatımda duyguları hissetmedim üzüntü öfke ve diğer duygular, bir robot gibi karar alıp uyguluyordum.
Tüm hayatım bundan ibaretti.
Ta ki en yakın arkadaşım tarafından öldürülünceye kadar, ama bilin bakalım ne oldu, evet ruh göçü yaptım ve en yakın arkadaşımın ve benim katilimin kitabına , ah bu kitabı ona keşke sevdiğimi söyleseydim neyse durum buysa, bu dünyada belki eksik parça mı bulabilirim .
Dimi?
Neyse
Ama sonra hatırladım bu dünyada huzurlu olamam , çünkü bu dünya kıyamete mahkum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kaderin Zincirleri
FantasyKader, kader gerçekten var mıydı? Şahsen ben inanıyorum sonuçta bu dünya o zaman bu kadar sıkıcı olmazdı değil mi? Işığın , yıldırımın, canlıların yapısal büyümesi ve zaman içinde ölmesi buna binlerce örnek verebiliriz ama sonuçta herşey aynı yöne...
