Beyaz Gece

25

Yazardan.

Kaç saat geçtiğini bilmiyordu.Bildiği tek şey dışarıyı izlemekten yorulmuştu Amir.Bazen kaçamak bakışlarla ona bakıyordu.

"Nereye götürüyorsun beni."

Yorgundu,bu yüzden konuşmakta zorlanıyordu.İsak sigarasını dudaklarına götürüp Amire baktı.

"Gidince görürsün."

Amir güldüğünde İsak kaşlarını çatmıştı.Elini camdan dışarı çıkartıp tekrar Amire döndü.

"Komik olan ne?"

"8 yıldır sigaradan vazgeçmemişsin.Benden bir gecede nasıl vazgeçtin?Düşününce komik geldi."

İsak aniden frene basınca Amir öne atılmıştı.Etrafına baktığında karanlık yüzünden hiçbir şey görememişti.Emin olduğu tek şey şehirden çoktan uzaklaştıklarıydı.

"İn."

Son kez dışarı bakıp yutkundu.İsak inince o da peşinden inmişti.Biraz ilerlediklerinde karşılaştığı manzara onu şaşırtmıştı.İsak geride kalan Amiri farkedince ona dönmüştü.Aralarında bir kaç adımlık mesafe vardı.

"Hatırladın mı burayı?"

"B-ben burayı yakmıştım..."

"Demek sendin yakan.İşte,senin yaktığın evi ben yeniden eski haline getirdim."

Burası hep kaçıp geldikleri yerdi.Göle yakın olduğundan İsak burayı çok severdi.İsak gittiği gün Amir burayı yaktı.Tek burayı değil,hayallerini ve gençliğinide bu evle beraber yakmıştı.

"Beni o eve sokamazsın!"

Amir arabaya doğru yürüdüğünde İsak ona sarılarak bunu engellemişti.Kollarını iyice sıkılaştırıp Amirin kurtulmasına izn vermedi.

"Bırak!Evime gidicem bırak!"

"Senin evin burası!"

"Değil!"

Amir tüm gücünü kullanarak kaslı kollardan kurtulmuştu.Yanağından akan yaşları silip önündeki eve baktı.

"Burası benim evim değil!İnsan evini yakar mı?!Konuşsana!Ben senin yüzünden hayatımı yaktım!Hayallerimi yaktım ben!Burayı inşa ettiğin gibi onları yeniden kurabilir misin?"

İsak Amirin gözlerinden akan yaşlara bakıp derin bir iç çekti.Kafasıyla onu onaylayıp bileğini kavradı.Amiri o evden içeri sokacaktı.

"Hayır!İsak!İstemiyorum!"

İsak kapıyı açıp onu içeri itmişti.Ardından anahtarı cebine koyup ağlamaktan kızaran gözlere baktı.

"Aç kapıyı gidicem ben!"

"Çizdiğin tüm resimler duvarda."

"N-ne?"

Duvarda asılan resimleri daha yeni görüyordu Amir.Bu resimlerin hepsi kendi çizimiydi.

"Onları yakamamışsın.Çünkü ben giderken sana ait ne varsa hepsini yanımda götürdüm.Sen ne yaktın biliyor musun?Benim senin için bıraktıklarımı.Bizim odamıza girersen eğer senin gömleğini,kullandığın parfümü,bizim için aldığın çift saati görebilirsin.Ha birde mutfakta yazdığın yemek tarifleri duruyor."

Amir şaşırarak etrafı izliyordu.Bu kadar kolay mıydı gerçekten?Eski odalarının önünde duruyordu şimdi.Yaşadığı tüm güzel anlar aklına geldi.Demek yakmakla kurtulunmuyormuş.

"Ne istiyorsun benden?"

"Tek bir soru sorucam.Sadece doğruyu söyle."

"Ryan benim oğlum."

"Biliyorum."

"Ne o zaman?"

"O kadına karşı bir şeyler hissediyor musun?Yoksa tek sevgin oğluna mı?"

"Bunu sen mi soruyorsun?Önüme geçip evleneceğini söyledin!"

"Öyle bir şey olmayacak.Soruma cevap ver.Lütfen."

"Doğru biliyorsun,boşanacaktık."

"Neden döndüğümü sormuştun.Senin için döndüm.Eğer bana ailemi seviyorum deseydin yemin ederim çekip gidicektim.Ama şimdi seni bırakmak gibi bir niyetim yok."

İşte Amir bundan korkuyordu.İsak gitmezse Amir yine ona tutulmaktan korkuyordu.

Bu gece İsak için yakıyoruz...