Beyaz Gece

37

"O-oğlum yok..."

Salona geldiğimde etrafa baktım.Julia içindeki acıyla beraber yıkıp dökmüştü herşeyi.Dizlerimi yere koyup önüne çöktüm.Perişan haldeydi ve benim onun yüzüne bakacak cesaretim yoktu.

"O-oğlumuz yok Amir.Dedesi almış dediler..."

Ağlamaktan şişen gözlerine baktım.Bir anneni bu duruma yalnız canından bir parça düşüre bilirdi.Gözyaşlarını baş parmağımla silip kafamı öne eğdim.Koruyamadım.Oğlumu bir türlü kirli dünyadan koruyamadım.

"Özür dilerim."

"Ha-hayır özür dileme!N-neden özür diliyorsun?Gidicez dimi?Ryanın yanına gidicez dimi?"

Julia aceleyle ayağa kalkıp odamın kapısını gösterdi bana.Kolumdan tutup ayağa kaldırdığında bir şey diyemedim.

"Valizlerini hazırlarım ben.Sen uçak biletlerini al hm?B-ben,b-ben hemen hazırlarım."

"Julia."

"Yalvarırım gidicez de!Yalvarırım!"

Krize girdiğinde sıkıca sarılmıştım ona.Bu kadarını kimse haketmemişti.

"Gideceksin.Söz veriyorum,seni bu akşam oğlumuzun yanına göndericem."

"Amir,yalvarırım beni oğluma götür.Yalvarırım."

"Söz ver bana.Ona iyi bakacaksın."

Onunla gitmeyeceğimi anladığında gözyaşlarını sildi.Kaşlarını çatarak ne söylediğimi anlamaya çalışıyordu.

"Bizimle gelmiyor musun?"

Kafamı hayır anlamında çevirdiğimde onun sınırlarını zorladığımı anladım.Yüzüme yediğim tokatla beraber gözlerimi sıkıca kapattım.

"Yazıklar olsun sana.Sekiz yıl...Sekiz yıllık düzenimizi geçmişine kurban veriyorsun.Ryana iyi bakacağım Amir.Oğluma babasını unutturacak kadar hemde!"

Onu kafamla onaylayıp evi terk ettim.Nicke acil Çine bilet bulmasını söylemiştim.Ryan için endişelenmiyordum,çünkü annesi ona çok iyi bakacaktı.Son hamlemi yapıp herşeyi bitirmek üzereydim.Neyi nasıl yapacağımı bende bilmiyordum.Ancak emindim,İsaka bir şekilde geri dönecektim.Nasıl olduğunu şimdilik bilmesemde...

Avukatımla konuşup tüm hisselerimi babama devretmiştim.Bu akşam Julia Çine giderken,bende İsakla beraber Mısıra kaçmayı planlıyordum.Tabii onun henüz haberi yoktu.Kendimi ona açıklamak için zamanı kolluyordum.Babamı gideceğime ikna etmiş durumdaydım.Belkide ben öyle sanıyordum.İkimiz için en iyi sonluğu ben yazacaktım.Bir sekiz yıl daha beklemek istemiyordum.Kalbim zaten yorgundu.Ruhum ilk rüzgarda göklere savrulucak gibiydi.

"En iyi kararı verdin oğlum.Geçte olsa doğru yolu buldun."

Babamın bana en son ne zaman sarıldığını hatırlamıyorum.Hm,Ryan doğduğunda galiba.Bana sarıldığında kollarım istemsizce kalkmıştı.Babam bilmese bile ben ona son kez sarıldığımı biliyordum.Herşeyden habersiz.Son kez...

Finale son 2.