Beyaz Gece

26

Pes edip kanepeye uzanmıştı.O odaya asla giremezdi çünkü.Geçmişi hatırlayıp anılara tutunmak istemiyordu Amir.

"Gerçekten orda mı uyuyucaksın?"

Kapattığı gözlerini açıp elinde kahve duvara yaslanmış adama baktı.Üstüne geçirdiği gömleği görünce gözlerini tekrar kapatmııştı.

"Ne o yakışmamış mı?Siyahı dolapta.Üstünü değiştirmek istersen-"

"Kapa çeneni."

İsak gülümseyip yaslandığı duvardan ayrıldı.Kahvesini masaya bırakıp kanepede uyuyan Amire yaklaştı.

"Aklından bile geçirme."

Amir elini göğsüne koyup onun biraz daha yaklaşmasını engellemişti.

"Hiç şansın yok Amir.Bu gece benle uyuyucaksın."

İsakın sakin konuşması Amiri daha da tedirgin ediyordu.Sırtını dönmek istediğinde kaslı kollar buna izn vermemiş ve yanına uzanmıştı.

"Kanepeye ikimiz sığamayız!"

"Tek derdin buysa yeni kanepe sifariş ederim."

Kaslı kollar yüzünü göğsüne yaslamıştı.Amir burnuna dolan parfüm kokusuyla istemsizce gülümsemişti.İsak sigara kokmasın diye Amirin eskiden kullandığı parfümden sıkmıştı.

"Hala sigara kokuyorsun."

"Özür dilerim."

Sigara koktuğu için değil,yaptıkları için özür diliyordu.Hafif çıkmış sakallarını Amirin saçlarına sürtüp kokusunu içine çekti.Sekiz yıllık hasrete bunlar yetmezdi tabii.

"Beni kendine alıştırma."

Amir kafasını kaldırınca İsak alnına öpücük kondurup gülümsemişti.

"Beni kabul etmeni istiyorum."

"Neden?Bir daha bırakıp git diye mi?Babam yine karşına çıktığında kaç diye mi?"

"Kaçmadım Amir.O an verebileceğim en iyi kararı verdim."

"Beni bırakıp gittin yani."

"Tamam.Haklısın.Lütfen kendimi affettirmeye izin ver."

Amir derin bir nefes alıp kaçtığı göğüse sığındı tekrar.İsak artık cevabını almıştı.Asıl savaşın daha yeni başladığını,artık geri dönüşü olmayacağını biliyordu.

"Juliayla bir süre daha evli kalmam gerekiyor."

İsak gözlerini kapatıp yumruklarını sıktı.Bazı şeyler ağır geliyordu işte.

"Benim yüzümden."

"Sinirine yenik düşüp boşanacağıma patlatmasaydın buna gerek kalmazdı.Eskidende böyleydin biliyor musun?"

İsak hatırladığı anılarla tekrar gülümsedi.

"Senin için az adam dövmedim."

"Bu gurur duyucağın bir şey değil.Sırıtma!"

İsak Amirle kavga eden,Amire ses yükselten,hatta bazen temas eden herkesi döverdi.Tabii bu sekiz yıl önceydi.

"Kadere baksana.O kadın elini tutarken ben hiçbir şey yapamıyorum.Benim en büyük cezam bu."

Amir kalbine giren ağrı yüzünden gözlerini kapattı.Keşke yapılan tüm hatalar yapılmasaydı.Kendi suçunu kabul ediyordu.Babasından korktuğu için evlenmeseydi eğer belki şimdi çoktan kaçmışlardı.

İyi geceler ballarımmm