Karanlık

süt korur

Korkmaz yorgun omuzlarını oynattı. Ailesiyle olmak hiç bu kadar zor gelmiyordu eskiden. Işıktan önce.

Annesi torununa ilk görüşte aşık olmuştu. Aslında bütün aile. Ama torunlarının annesine aynı sempatiyi duymuyorlardı. "Tabi evlenmez. Niye nikahlansın ki. Doğurdu çocuğu, Bodrum'da keyfine bakıyor, o toplantı senin bu parti benim geziyor. Koca lazım değil ona." Sürekli söyleniyordu.

Korkmaz bıkkın bir tavırla gözlerini devirdi. "Anne yeter artık. Valla yeter. Evlenmek istemiyor işte niye anlamıyorsun? Çocuğu tek başına yapmadı. Bilerek isteyerek yapmadı. Kendisi çocuk zaten. Şeytana uydu şimdi de hiç hazır olmadığı halde anne oldu. Onun yerinde başkası olsa ışık burada olmazdı. Neden bu kadar zahmete giriyor sence? Elif kızını bir dakika gözünün önünden ayırmaz. Ama bak kaç gündür süt sağıyor donduruyor. Ya sen babam torununuzu görün bari bu taraftan bir dedesi büyükannesi olsun diye kız uğraşıyor. Niye bu kinin ben anlamıyorum ya?"

Annesi gözlerini sildi. "Senin için niye uğraşmıyor o zaman? Ne olurdu kabul etseydi eviniz yuvanız olsaydı. Şurada hep beraber otursaydık. Sen de mutlu olsaydın. Ne olurdu ha?"

"Annem anam konuştuk ya. İstemiyor işte."

"Çocuk yapacak kadar istemiş ama."

"O başka mesele. Anne Elif beni sevmiyor." Korkmaz bunu söylerken annesinin ne kadar üzüldüğünü görüyordu.

"Paranı yiyor ama."

"Yemiyor. Yemiyor ve bunu sen de gayet iyi biliyorsun. Yine de o sabah programlarına inanmayı seçiyorsun. O linçlere katılmayı seçiyorsun. Hadi yedi diyelim ne olacak? Tek çocuğumun annesi helal olsun. Yine çalışır daha çok kazanırım. Yeter ki kimseye muhtaç olmasın. Hiç bir derdi olmasın." Annesinin omuzunu okşadı. "Sadece ışığı otuz saniye göstereceği saçma bir çekim için öyle rakamlar önerdiler ki aklın şaşar annem. Elif öyle bir kız değil. İnan bana sevseydi eski bir divanla yırtık bir halıyla gelin olurdu. Hayatının gayesi beni mutlu etmek olurdu. O öyle bir kız."

Annesi daha çok ağladı. "Ben anneyim" dedi. "Sana üzülüyorum."

Korkmaz bunu anlıyordu. Annesi Elif'e aslında bu yüzden öfkeliydi. "Üzülme" dedi. "Benim keyfim yerinde. İşlerim hiç olmadığı kadar yolunda. Londra'da mutluyum anne. Kızım sağlıklı mutlu iyi bakılıyor. İstediğim zaman onu görebiliyorum. Annesiyle de kötü değiliz. İyi Elif. Bana karşı çok anlayışlı."

"Tabi anlayışlı olur yüzünü gördüğü mü var? Ne âlâ ne güzel ya. Çocuğuyla mutlu mutlu yaşasın o, benim evladım yapayalnız gavur memleketlerinde çile doldursun."

"Abartma anne"

"Abartmıyorum. Mutlu değilsin. Değilsin işte. O kız seni istemediği için yüreğin dağlanıyor. Başkasına bakmıyorsun. Hiç gülmüyorsun. Eskiden hep gülerdin sen. Seni ben doğurdum görüyorum. Sen o kız için yanıyorsun."

"İyi tamam bravo çözmüşsün anne peki ne yapayım?"

"Git konuş. Aile olalım de."

"Anne neden anlamak istemiyorsun o da başkası için yanıyor." Annesinin şok içinde yüzüne bakmasıyla pişman oldu. "Adamla bir şey yok. Elif'e dönüp bakmaz. Ama bu engel değil. Elif onu seviyor. En başında da onu seviyordu. Beni hiç istemedi anne. Işık bir kaza. Onun için bir hata. Benim onun gözünde bir kıymetim yok. Hayatını beraber geçirmek istediği kişi değilim. Baştan beri de biliyordum. Ama istedim. Onun ilk erkeği olmak istedim. Saftı, üzgündü ve gençti. Bir gün kimi severse sevsin beni unutamasın istedim. Işığın doğacağını bilsem yine isterdim. Ama o istemezdi. Olay bu. Ben onun bakacağı bir adam değilim anne. Şu halime bak. Onun gibi kızların hayalleri miyim sence? Gerçekten para peşinde olsa dünyanın en mutlu adamı olurdum. O kızları da tanırım. Sana kocaman bir elmasa bakar gibi bakarlar. O kadar ki değil seni kendilerini bile inandırırlar. Sadece para için de değil güç için, itibar için, Korkmaz Dağlı nın karısı desinler diye. Ama Elif yapmaz. Benim çok fazla dejenere olmuş ve pis bir adam olduğumu düşünüyor. Ve haklı. Haklı olduğunu ikimiz de biliyoruz. Genç, enerji dolu hayat dolu yaşına uyan biri değilim. Yorgunum, bıkkınım, bitkinim. Onun yeni yürümeye başladığı bir yolun her adımında terim kanım göz yaşım var. Hayatına arada bir uğradığımda evdeki çiçekler bile soluyor."