WITH EYES TO THINK (Completed)

CHAPTER 24: THE HOLE THING

CHAPTER 24

YUNA AYANNE

DARK. ALL I can see is dark.

Am I being eaten by darkness for me to see nothing and with such a pain in my body?

Where am I?

I just back to my consciousness and found myself lying on the ground with rocks everywhere. It's dark. I don't know why I am here.

Bumalikwas ako sa pagkahiga at agad na umupo and there, I felt pain--- again. Though darkness really fill the entire place, still, I managed to examine the whole area. Tumingala ako sa langit at unti-unti kong nakita ang pagsilip ng buwan na mukhang sandali nalang ay maglalaho na.

Hinawi ko ang aking suot para makita ang wrist watch ko. I checked the time and it's already 3 o'clock in the morning!

"What the heck?!" gulat kong usal. Bumuntong-hininga na lamang ako and let myself remember the reason on why I am here. At this place and at this situation.

I remember that Harry and I fell on the hole. My eyes widened when I remembered what happened a while ago.

Napalingon ako sa paligid. I'm in another hole! Right after Alora helped me, I tried to peak at Harry pero biglang may nagtakip sa bibig ko gamit ang isang panyo. I wanted to shout, but no words came out. I suddenly felt dizzy and when I slowly turned around, I saw no one but Alora who was lying on the ground. After that, I lost my consciousness.

Upon remembering all the things happened prior to this---kung paano kami nakarating dito sa bukid, kung paano ako dinala ni Harry sa paikot-ikot na ride na nagdulot ng gasgas sa ibang parte ng aking katawan. Kung paano kami nagsigawan, hindi nagkaintindihan, nagtulungan at nahulog sa isang malaking butas.

Pero ngayong wala si Harry at nag-iisa nalang ako. Hindi ko alam kung paano ako makakalabas dito sa lintek na butas na 'to.

Who the hell put me to sleep and dropped me here?! Tss!

I turned on the flashlight of my watch dahil wala akong ibang mapagkukunan ng ilaw kung hindi ito na lamang. Mabuti't hindi ito nasira, maraming beses pa naman akong nahulog ngayong araw---este kahapon. Well, knowing that this is one of my Mom's best creation, hindi talaga ito basta-bastang masisira. I named it cabinet because it is like a cabinet, a single thing which once opens, contained different things and features.

I scanned the place and hindi nga ako nagkamali. Nasa butas talaga ako. Alora's not here with me, probably she's in another hole. Even though wala akong pag-asang makakaakyat ditong mag-isa, I still have the guts to try my best to climb up despite from my injured body. Besides, who wanted to stay here any longer?

Napansin ko ring iba na ang suot kong damit. What the hell? Anong trip ng kung sino ang gumawa nito?

Unti-unti akong kumapit sa mga bato na nandoon at dahan-dahan kong inangat ang aking katawan. Ilang beses ko itong ginawa ngunit palagi akong palpak. Inulit ko ito nang inulit pero sugat lang sa kamay ang napala ko.

"Ouch!" mahinang usal ko at napatingin sa aking kamay na may sugat na dumurugo. Umimpit ako dahil sa hapdi.

Umupo na lamang ako dahil sa paghahalong nararamdaman ko. Hapdi, sakit, at kawalan ng pag-asa.

It's already 4 o'clock in the morning and I am still in the hole. Nasaan kaya sina Leigh? Si Eun-ji?

Napabuntong hininga ako sa panlulumo. Siguro ay nandoon na sila sa camp or venue. This quest sucks.

Eh, s-si H-Harry kaya? Kahit na naiinis ako sa ipis na iyon ay hindi ko pa rin matatangging may concern siya sa akin. Makikita mo sa kanya ang pag-aalala.