WITH EYES TO THINK (Completed)

CHAPTER 43: KAGE CORTES

CHAPTER 43

-3-

IN THE sunny morning, a three-hectare field filled with grains waving as the wind hits. As well as barn na naglalaman ng farm animals such as chickens and pigs. The cows and horses are already outside in an inclinded grass field, dipping their heads on the greens as they eat. Sa kabilang banda, makikita naman ang isang two-storey wooden house where two old couple is living with their known son.

"Kag, sinabihan na kitang bata ka, hindi na nila tayo pahihiramin ulit. Ang taas-taas na ng utang natin sa kanila, dyosko!" the old woman ran after her son na tinawag niyang Kag.

Nakasuot itong apron, probably just got out from the kitchen after baking a peach pie. She figured out that his son is about to go out to the market again kung saan manghihiram na naman siya ng anim na sakong pig feeds because they're running out of it.

The young man chuckled a bit as he turned back to his mother, exposing his wide lips as he gave her smile. Nakasuot siya ngayon ng abacca hat where the sunlight is prevented from reaching his manly face.

"Mama, don't worry kaya ko po ito. Huwag po kayong mag-aalala."

"Kage Cortes, huwag kang pasaway. Hindi ako papayag. Dito ka lang at walang aalis. Kami na ng papa mo ang maghahanap ng paraan," sabi ng matanda, saka niya hinawakan ang binata sa kamay at hinila papasok ng bahay. "Alam mo naman ang bibig ng taong iyon, hindi ako papayag na maririnig mo ulit ang mga pinagsasabi niya sa iyo noong nakaraang buwan."

Ngunit hindi pa sila nakakarating sa pintuan ng bahay, nagsalita ulit ang binata. "Kung iniisip mo yung mga sasabihin ni manong Bagre ay hindi na iyon importante basta may pagkain tayo sa mga baboy. Ilang araw na rin silang hindi nakakain nang maayos. At kung magtatagal, maaring maapekktuhan ang mga biik. Malaking lugi iyon sa atin, mama. Ayokong ibenta n'yo na naman ang ating ibang lupain," sabi nito na nagpahinto sa matanda.

"Teresa, alam mo naman na hindi ka mananalo diyan sa anak mo. Pabayaan mo nalang." A sweaty old man inserted as he walk from barn to the house to get his water.

Hindi na nagsalita pa ang matandang babae. Bagkus tumalikod na lamang siyang tinahak ang daan mula sa pintuan patungo sa kusina.

"Kag, umalis ka na. Ako na ang bahala sa mama mo. Mag-ingat ka sa pag-alis," sabi nalang ng kaniyang tatay at pinanuod muna ang anak na umalis

The young man said nothing as he turned back to the pickup truck. He started the engine and drove through the rocky road just between the two crops field until he got out from their property.

Pagkatapos niyang panuorin ang kaniyang anak na umalis, Puferto went back inside the house as well.

In the kitchen, he found his wife pulling out the tray with peach pie on it from the oven. "Alam mo namang hindi natin siya mapipigilan sa mga gusto niyang gawin, Teresa."

From putting back the hot tray inside the oven, Teresa pulled her oven mitts before she replied. "Alam mong lahat ng pagpipigil ko sa kaniya ay para rin sa kaniyang kabutihan, Puferto. Hindi mo akong masisi kung sobra na lamang ang paglilimita ko sa kaniya. Hindi siya dapat umaalis dito sa sakahan. Dapat dito lang siya."

"Pero hindi natin siya pwedeng ikulong lang dito sa bahay, Teresa. Kahit ilang beses mo siyang tangkang pigilan, he's still living his life here as our son na may concern sa buhay natin," Puferto said in a low voice.

Upon hearing that, napatingin ang matandang babae sa kaniyang asawa. "Alam no naman, Puferto, delikado pa sa kaniya ang kahit anong ideya na makakapagbalik sa kaniyang nakaraan. Memory rush is bad for him. Alam ng mga taong nasa paligid natin ang lahat ng katotohanan, Puferto. Paano nalang kung may magsabi sa kaniya? Paano nalang kung magsimula siyang mag-imbestiga? Paano kung makaapekto ulit ito sa kaniya? Paano kung tuluyan niya nang makalimutan ang lahat dahil dito? Kailangan niya pa ng oras para maging handa siya sa lahat. At tayo lamang ang tutulong sa kaniya."