Kayıp Taç

Otuz Dokuzuncu Bölüm: Ateşten Gözyaşları

Okurken dinlemeniz için çalma listesi bırakıyorum 🤍

https://spotify.link/HieHLYnQ5Cb

Genç kız biçimli,uzun parmaklarının ev sahipliği yaptığı eline baktı. Bu ellerle merhem olacağını düşündüğü kişilere zarar vereceğini o da bilmiyordu. Bilseydi yarayı başka bir yarayla kapatacağını ellerini alevlere basardı.

Ellerinde hâlâ o günkü gibi kan lekelerinin olduğunu görüyordu. Oysa aylar bir zaman geçmişti. John Corney öleli üç ay geçmişti.

Annesinin kapısının önünde beklerken içerden sızan matem havasını hissediyordu. Yanında duran kardeşine baktı. Cirille abisinin ölümünden sonra gelmişti.

"Onun yanına gitmek istemiyorum. Beni korkutuyor."

Cirille'nin sözlerine Helena tepki vermedi. Üç aydır yaşayan bir ölüden farksız olan bu kadın annesiydi. Onun yanında olması gerekirdi.

Herşeye rağmen.

Ona aldırmadan kapıyı açtığında annesinin yatağın üzerinde halsizce uzanan bedenini gördü. Mavi gözleri solgundu. Işığını paylaşmıyordu. Saçları kabarmış , gelişigüzel salınmıştı. Üzerindeki siyah gecelik günlerdir değişmemiş gibiydi.

Kadın gözlerini duvardan çekip kızlarına baktı. Ya da kızına. Gözleri Cirille'yi gördü sadece. Ayağa kalkıp küçük kıza koştu. Onu sevgiyle sardığında Helena en azından bir tepki verdi diye düşündü.

"Bebeğim! Seni de benden almalarına izin vermeyeceğim! Asla kızımı benden alamayacaklar!"

Kızından ayrılıp elleri ile kendine anlamsız bakışlar atan kızın yüzünü tuttu.

"Annen hep yanında olacak! "

Helena burukça baktı onlara. Bir annenin varlığını hiç hissetmiş miydi? Onu diğerlerinden ayıran neydi ki bu kadar sevmiyordu?

Oysa o herkesin iyiliğini isteyen erken büyümüş bir çocuktu.

Gözleri Helena'yı bulduğunda yüzündeki şefkat dağıldı. Yerini hızla yerleşen bir öfke ve mavi denizlerde kulaç atan nefret kırıntıları aldı.

"Senin ne işin var burada? Ne hakla buraya gelirsin! "

Ona doğru yönelip ellerini omuzlarına koydu ve sertçe sıktı.

"Seni görmek istemiyorum! O iğrenç sesini duymak istemiyorum anladın mı ! Acı veriyorsun bana! "

Helena dolmuş gözleri ile annesine baktı.

"Bende senin çocuğunum. "

Titrek cümle eğrelti durdu dudaklarda.

"Beni de seçmene ihtiyacım var. Bende acı çekiyorum. Benimde bir anneye ihtiyacım var."

Kadının omuzlarında ki kollarını tutup ona acı içinde baktı .

"Anne sana ihtiyacım var. Yaralarımızı beraber saralım olmaz mı ?"

Madeline öfkeyle geri çekildi.

"Yarayı açan senken nasıl söylersin bunu ? "

Öfke tüm yüzüne yayıldı. Kan çanağına dönmüş gözlerini kızdan ayırmıyordu.

"Oğlum senin yüzünden öldü !"