Asker Yari

Acı

Belki size çektiğim acıları siz hissedemezsiniz ama genede anlatmak istiyorum çünkü ben kendimi öldürmemeye öyle karar verdim herşeyi anlatıp içimdekileri dökerek

İki yaşındayken yani daha bebek iken yetimhaneye verilmiştim birçok aile gelip evlat edinmek istemişti beni ama ben onlarla gidemezdim ben gidersem kardeşlerime ne olacaktı

Yetimhane müdürü en sonunda dayanamamış beni bulduğu ilk aileye teslim etmişti yetimhanede ikinci yılım olduğu için dört yaşındaydım bana olan şeyler daha çok küçük olmama rağmen hâlâ aklımdaydı sanki dün gibi hatırlıyordum her bir anı

Beni vereceği aile gelmişti bahçede bekliyordum bende içimden bir ses burdan kaçmamı söylüyordu ama nafileydi bu aile o kadar zengindi ki kaçtığım an bu benim sonum olurdu gerçi kaçmadığım halde sonum olmuştu ya orası ayrı

Aile ile birlikte arabaya bindiğimde daha küçük olan kardeşim Sevdanın ağlama seslerini duydum içim param parça olmuştu o sesler ile arabaya doğru yürürken düşmüştü dizleri anında kan ile dolarken ben arabadan inmeye çalışıyordum ama arabayı çoktan kilitlemişlerdi son kez kafamı çevirip bakmıştım Sevdaya arkasında Ablam ve Barışta vardı üçüde bana bakıyordu

Yanımdaki adam en sonunda dayanamayıp arabayı çalıştırmasını emretti öndeki şoföre anında araba çalışırken gözlerimdeki yaşları tutmaya kendimi ağlamamaya zorluyordum ağlarsam daha kötü olurdu bunu biliyordum "ee babacım nasıl hissediyorsun" adam konuştuğunda ona bakamadım sadece kısık bir sesle cevap verdim "iyiyim" Adamın iyice sinirleri bozulmuş olacakki kolumdan sertçe tutup kucağına oturttu beni kolumu hâlâ sıkarken orda iz kalacağı kesindi

Diğer bir eliyle çenemi tuttup yüzüne bakmamı sağladı ona karşı çıkamazdım o benden çok daha güçlüydü kafamı tekrar yere indirmek istesem bile eli buna izin vermemişti "hadi ama babacım neden böyle yapıyorsun ben-" yanındaki kadına bakıp devam etti "yani biz senin aileniz seninle çok eğleneceğim" son cümlesini kulağıma yaklaşarak fısıldar şekilde söylemişti

Korkuyordum hiç istemediğim şekilde korku vücudumda dolanıyordu beni kucağından bırakmıyordu aksine elini belime koymuş sıkıyordu tırnaklarını etime batırıp sırtımı çiziyordu

Ne kadar zaman geçti bilmesemde bir zaman sonra uykuya dalmıştım uyandığımda ise küçük bir odadaydım tahminen evin bodrum katında bir odaydı burası etrafta ışık bile yoktu yattığım yerde doğruluğumda karşımda bir tabure olduğunu gördüm üstünde siyah bir gölge vardı büyük ihtimal karşımda duruyordu

Oturduğu yerden kalkıp yanıma doğru yaklaştı kendimi geri çekmeden bileklerimdeki şeyleri farketmiştim neydi bunlar benim hareket etmemi bu kadar zorlayan şeyler neydi "ah babacım uyanmışsın sensiz çok sıkıldım" karanlıkta fazla belli olmasada pantolonunun kemeri açıktı ve önünde uzun bir şey vardı neydi bu yeni bir oyuncak falan mı

Ben onu incelerken oda benim yaptığım gibi beni inceliyordu fakat onun beni izlemesi midemi bulandırmıştı ayrıca bu beni rahatsız etmişti gözlerimi ondan çekip yere bakmaya başlamıştım gözlerim aklıma gelen kardeşlerim ile tekrar dolmaya başlamıştı ama onun karşısında ağlayamazdım

Yanıma yaklaşmaya başlamıştı "seninle çok eğleneceğim demiştim değil mi babacım" korku hâlâ vücudumda geziyordu bana ne yapacaktı "az önce baktığın şey varya babacım aslında o bir oyuncak ve seninle çok güzel bir oyun oynayacağız" benim bu hayatımda hiç oyuncağım olmamıştı sadece ortak oyun alanımızda varlardı ama benim o odaya girmem yasaktı kimse benimle oynamak istemeyince müdür odaya girmemi yasaklamıştı

Parlayan gözlerle baktım ona gerçekten benimle oyun mu oynayacaktı "ne oyunu oynayacağız" hevesle sordum sorduğum soruyla güldü hayatımda gördüğüm en korkunç gülümsemeydi bu üstüme biraz eğilip altımdaki eşortmanı çıkardı ben hâlâ ona bakarken vücudumda bir acı hissettim gözlerimdeki yaşları tutamadım