Asker Yari

Viski Şişesi

Alev ile Yiğit'in odasında oturuyorduk önümüzde bir viski şişesi vardı Yiğit'in masasının üzerinde ise küçük beyaz paketler Alev oraya baktığımı fark etmiş olacak ki "Çok uğraştım bıraksınlar diye ama bırakmadılar Efes'in ailesi hâlâ bilmez kullandığını bağımlı olduğunu" diye konuştu "Bırakmak zor kardeşimden biliyorum" Yağız bir zamanlar bağımlıydı Alev kafa salladığında devam ettim "Bildiğin birşey var mı onların peşinde olan biri Serhat dışında bir bildiğin var mı" diye sormuştum yalvarır gibi çıkmıştı sesim

Alev düşündü "Serhat'ın bir arkadaşı var Ufuk Aydın'dı adı galiba Yiğit'i ilk o evlat edinmeye geldi tüm işlemleri yapmıştı hatta Yiğit'in adını bile değiştirmek istemişti Yaman olacaktı Yiğitim bir gün Serhat ile ziyarete geldiler yetimhaneyi para ile engel oldu Serhat Yiğit'i almasına o günden birkaç gün sonra Yiğit'i aldı bizden" anlatırken gözleri dolmuştu eskiye gitmek ağır gelmişti Alev'e

"Yiğit Serhat'ın yanında değilse Ufuk'un yanındadır nerde saklanır ne bok yer bilmiyorum" Susup önündeki viskiden içti bende Eres'e mesaj attım Ufuk Aydın'ı araştırmasını söyledim "Onları merak ediyor musun" telefondan kaldırdım kafamı "Tabi ediyorum bir ay olacak neredeyse" demiştim

"Öyle değil askersin araştırırsın kim olduklarını ne olduklarını ama hayatları ilgini çekmiyor mu hiç" çekiyordu hemde nasıl "Çekiyor Alev çekmez olur mu" diye cevap verdim "Sana onları anlatmamı ister misin" bana Yiğit ve Efes'i anlatmayı teklif etmişti kabul etmeli miydim yoksa onların kendi kendine anlatmalarını mı beklemeliydim "Anlat lütfen" içimde verdiğim savaşın kazananı belliydi ama bunu kabul etmek o kadar kolay değildi

Bardağına viski koyup lafa başladı "Sevda doğduktan sonra ailemiz Yetimhaneye attı bizi biliyorsundur zaten" konuya en başından başlamıştı kafamı onaylarcasına salladım araştırmıştım "Yiğit daha 6 yaşındaydı Serhat onu aldığında nüfusun alamadan kaçtı Yiğit o evden yanımıza geldiğinde üstü başı kir kan içindeydi" gözünden yaş akacak gibi oldu ama sildi hemen

"Abla dedi hep Alev diyen çocuk o gün abla dedi bana Sevdayı al gidicez dedi aldım çıktık ordan bir binaya götürdü bizi binanın önünde polisler vardı tehlikeli bir yerdi belliydi on yaşındaydın en ummadık işler yaptık Yiğit çok yardım etti okula başlama zamanları gelmişti Yiğit ile Barışın birsürü şey istediler biliyorsun ilk okul önemlidir para, kağıt o bu birsürü ihtiyaç 100-150 lira paramız vardı belki verdim hepsini yeterki okusunlar dedim" Ağlıyordu artık ama konuşuyordu neden anlatıyordu bana

"Diyorsun şimdi bu kadın niye bunları anlatıyor iki gün sonra bizi yetimhaneye bıraktıkları gün o gün yaklaştıkça tekrar başlayasım geliyor bende konuşuyorum böyle önüme gelenle başını şişiriyorum belki ama sonuçta damadım olacaksın değil mi katlan biraz bana" diyip gülmüştü gözyaşları arasında "Devam et Alev başımı şişirmedin dinliyorum seni"

"Yiğit bir gün eve gelmedi ev dediğime bakma yıkık dökük bir yerdi mahalleli boş duruyo bu yıkarlar üç beş aya bari yıkılana kadar kalın demişti birkaç eşya koydular içine çocuklarının eskilerini verdiler bazen Sevdaya mama verirlerdi aç kalmasın diye" Sanki o anlara dönmüş gibiydi ağlarken yüzündeki gülümsemesi solmuyordu

"Yağmur yağıyordu Barışa sorduğumda tek bir kelime bile etmemişti nerde diye yıktım etrafı korktum Serhat aldı gene benden dedim kendi kendime ama ertesi gün eve yeni tertemiz kıyafetlerle geldiğinde çaldı sandım kızdım bağırdım ama bana bile eğmezdi o başını" Daha çok güldü "tek kelime çıktı ağzından" Durdu konuşmadı

"Efes" bakışlarım değişmişti hissediyordum "Efes'in yanına gitmiş onda kalmış bana haber vermeden kimseye güvenmeyen çocuk kendi ayağı ile Efes'in evine gitmiş uyumuş bizim yanımızda bile uyumaya korkan çocuk Efes'in yanında uyumuş" Gülümsemesi solmadı ama küçüldü